به نقل از دیجیکالا:
ژانر کمدی اغلب همان چیزی است که نیاز داریم؛ گاهی روز بدی را پشت سر گذاشته‌اید و یک فیلم کمدی می‌تواند وضعیت روحی شما را بهبود می‌بخشد یا در یک دورهمی دوستانه، چه چیزی می‌تواند بهتر از تماشای یک اثر طنز باشد؟ با وجود این، ژانر کمدی همواره انعطاف‌پذیری بالایی داشته و هرگز تنها هدف آن خنداندن نبوده است. دهه‌ها است که کمدین‌ها از این ژانر به‌عنوان تریبونی برای نقد جامعه، سیاست و سایر حوزه‌های مهم و جنجال‌برانگیز استفاده می‌کنند. آثار کمدی می‌توانند همانند یک فیلم درام یا فلسفی تاثیرگذار باشند و به مضامین عمیق و پیچیده‌ای بپردازند.
فیلم‌های کمدی این پتانسیل را دارند که در کنار درام‌ها قرار یا حتی در زمینه‌ی نقد اجتماعی از آن‌ها پیشی بگیرند. کمدی کمک می‌کند تا گاهی از مشکلات روزمره دور شوید اما در عین حال، می‌تواند شما را متوجه مسائل مهم اجتماعی-فرهنگی کند تا به تفکر وادار شوید. فیلم‌های به‌یادماندنی این مقاله چنین خاصیتی دارند و ثابت می‌کنند که کمدی هم می‌تواند عمیق باشد.
۱۰- نه تا پنج (Nine to Five)
- سال انتشار: ۱۹۸۰
- کارگردان: کالین هیگینس
- بازیگران: جین فوندا، لیلی تاملین، دالی پارتن، دابنی کلمن، ماریان مرسر، کالین هیگینس، پگی پوپ، الیزابت ویلسون
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۹ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۶۸ از ۱۰۰
با نقش‌آفرینی سه بازیگر کهنه‌کار هالیوودی (فوندا، تاملین و پارتن)، نه تا پنج قصه‌ی سه کارمند را روایت می‌کند که از رفتارهای رئیس خود خسته شده‌اند. او یک مرد دروغ‌گو، مغرور و متظاهر است که از زنان پرسنل خود سوءاستفاده و آن‌ها را تحقیر می‌کند. بنابراین سه زن قصه تصمیم می‌گیرند تا متحد شوند و او را به سزای اعمالش برسانند اما انتقام کوچک آن‌ها تصادفا به یک آدم‌ربایی ختم می‌شود!
با تشکر از مهارت‌های بازیگری ستارگان اصلی فیلم، این ساخته‌ی کالین هیگینس سرگرم‌کننده است اما آن را می‌توانیم یک نقد تفکربرانگیز بر محیط کار و ساختارهای ناکارآمد اداری نیز بدانیم. فیلم به نابرابری جنسیتی و مزاحمت‌های آزارهنده در شرکت‌ها و سازمان‌ها می‌پردازد و این انتقادات را آغشته به کمدی سیاه عرضه می‌کند. فیلم همچنین بازتابی از شرایط شغلی زنان در دهه‌ی ۸۰ میلادی است، دورانی که حتی اگر بیشتر از مردان کار می‌کردند، در مقایسه با آن‌ها حقوق ناچیزی می‌گرفتند.
۹- روز گراندهاگ (Groundhog Day)
- سال انتشار: ۱۹۹۳
- کارگردان: هارولد رامیس
- بازیگران: بیل مری، اندی مک‌داول، کریس الیوت، هایدن والش، استیون توبولوسکی، برایان دویل-موری، آنجلا پاتون
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۴ از ۱۰۰
در میان فیلم‌هایی که به سراغ سوژه‌ی حلقه‌ی زمانی (تایم لوپ) رفته‌اند، روز گراندهاگ جایگاه ویژه‌ای دارد و فارغ از ضعف‌هایش، اغلب یکی از بهترین فیلم‌های کمدی دهه‌ی ۹۰ میلادی و حتی تاریخ در نظر گرفته می‌شود. قصه پیرامون یک کارشناس هواشناسیِ خودشیفته اتفاق می‌افتد که در روز گراندهاگ (از جشن‌های سنتی آمریکای شمالی) به شهر کوچکی در ایالت پنسیلوانیا فرستاده می‌شود تا گزارشی تهیه کند و ناگهان متوجه می‌شود که نمی‌تواند از این روز بخصوص خارج شود. برای او هر روز، روز گراندهاگ است و حالا باید راهی برای خروج از این مخمصه پیدا کند.
در ظاهر، فیلم درباره‌ی یک مرد خودمحور است که باید یاد بگیرد خودپرست نباشد تا از چرخه‌ای که در آن گرفتار شده است خارج شود. با وجود این، ایده‌ی اولیه به تنهایی کافی است تا فیلم به اثر عمیق‌تری تبدیل شود و برخی از مخاطبان، ماجراجویی و رویدادهای عجیبی که شخصیت اصلی قصه، فیل کانر (بیل مری) تجربه می‌کند را با نمونه‌های دینی-مذهبی مقایسه کرده‌اند. به عبارت دیگر، شهری که کانر در آن گرفتار شده همان برزخ است و او تا زمانی که کاملا تطهیر نشود، اجازه‌ی خروج از این چرخه‌ی نامتناهی را نخواهد داشت.
۸- اینگرید به فنا می‌رود (Ingrid Goes West)
- سال انتشار: ۲۰۱۷
- کارگردان: مت اسپایسر
- بازیگران: آبری پلازا، الیزابت اولسن، بیلی مگنوسن، وایت راسل، پام کلمنتیئف، اوشی جکسون جونیور
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۶ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۵ از ۱۰۰
این ساخته‌ی مت اسپایسر قصه‌ی اینگرید (آبری پلازا) را روایت می‌کند که از اختلالات روانی رنج می‌برد، زندگی واقعی را تنها در فضای مجازی می‌بیند و تعداد لایک‌ها برایش اهمیت ویژه‌ای دارد. اینگرید که اخیرا جذب زندگی بی‌نقص و فوق‌العاده‌‌ی یک اینفلوئنسر محبوب به نام تیلور اسلون (الیزابت اولسن) شده است، به کالیفرنیا سفر می‌کند و با تعقیب تیلور و فریب او، به این اینفلوئنسر نزدیک می‌شود.
مت اسپایسر با این کمدی سیاه، به مضامین مهمی پرداخته است، از جمله اینکه ما چگونه «بهترین نسخه‌ی خودمان» را در شبکه‌های اجتماعی به نمایش می‌گذاریم و ارزش خود را با بازخوردهایی که دریافت می‌کنیم، می‌سنجیم. فیلم همچنین به خطرات شبکه‌های اجتماعی و تاثیرگذاری منفی اینفلوئنسرها می‌پردازد که اغلب یک زندگی ایده‌آل دروغین را به مخاطبان خود ارائه می‌دهند و آن‌ها هم این دروغ‌ها را می‌پذیرند. اینگرید به فنا می‌رود فیلمی هوشمندانه، تاثیرگذار و بامزه است که لحظات پایانی آن را به‌راحتی فراموش نمی‌کنید.
۷- چه کسی برای راجر رابیت پاپوش دوخت؟ (Who Framed Roger Rabbit)
- سال انتشار: ۱۹۸۸
- کارگردان: رابرت زمکیس
- بازیگران: باب هاسکینز، چارلی فلیسشر، کریستوفر لوید، کاتلین ترنر، جوآنا کاسیدی، اد هرلیهی، آوریل وینچل
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۷ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۷ از ۱۰۰
در جهانی خیالی که شخصیت‌های کارتونی در کنار انسان‌های واقعی زندگی می‌کنند، یک ستاره‌ی کارتونی مشهور به نام راجر رابیت نگران است که شاید همسرش جسیکا در حال خیانت به او باشد. در نتیجه یک کارآگاه خصوصی به نام اِدی (باب هاسکینز) استخدام می‌شود تا از جسیکا جاسوسی کند. شرایط اما ناگهان پیچیده می‌شود و با قتل یکی از افراد نزدیک به راجر و تبدیل شدن او به متهم اصلی پرونده، حالا اِدی تنها امید راجر برای نجات است.
با اینکه دور از ذهن به نظر می‌رسد اما با تمرکز قصه بر روی گروه کوچکی از شخصیت‌های کارتونی که در یک جهان انسانی زندگی می‌کنند، برخی این برداشت را کرده‌اند که فیلم در حقیقت استعاره‌ای برای روابط نژادی و اهمیت اقلیت‌ها است. فارغ از این، قانون و نیروهای پلیس با شخصیت‌های کارتونی مشکلات اساسی دارند و حتی قاضی دووم (کریستوفر لوید) قصد دارد تا شهر آن‌ها را به تصرف خود دربیاورد که نتیجه‌اش آواره شدن ساکنان آن است، چیزی که مشابه‌اش را در دنیای واقعی مشاهده کرده‌ایم. این ساخته‌ی رابرت زمکیس و استیون اسپیلبرگ (در مقام تهیه‌کننده) تلفیق کارآمدی از کارتون و لایواکشن ارائه می‌دهد که در دوره‌ی اکران انقلابی بود و همچنان جذابیت‌های خود را حفظ کرده است.
- ۸ فیلم کمدی برتر درباره‌ی مرگ
- ۱۰ فیلم کمدی جاسوسی برتر که باید تماشا کنید
- ۹ فیلم کمدی فوق‌العاده خنده‌دار دهه ۹۰ میلادی که دست‌کم گرفته شدند
۶- کلاس هشتم (Eighth Grade)
- سال انتشار: ۲۰۱۸
- کارگردان: بو بورنهام
- بازیگران: السی فیشر، جاش همیلتون، امیلی رابینسون، جیک رایان، لوک پریل، ایمانی لوئیس، فرد هچینگر
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۴ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۹ از ۱۰۰
اولین ساخته‌ی بو بورنهام همانند اینگرید به فنا می‌رود، خطرات احتمالی فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی را بررسی می‌کند اما در عین حال چالش‌های دوران نوجوانی را یادآور می‌شود. کایلا (السی فیشر) یک دانش‌آموز کلاس هشتمی است که دوستان زیادی ندارد و سال بسیار بدی را سپری کرده است اما علاقه ندارد که این حقایق را با کسی در میان بگذارد. در نتیجه اکثر روز را به انتشار ویدیوهای آنلاین امیدبخش و توصیه‌هایی درباره‌ی زندگی اختصاص می‌دهد. واقعیت اما چیز دیگری است و دخترک از اضطراب و مشکلات روحی شدید رنج می‌برد.
فیلم برداشتی آزاد از مشکلات شخصی بو بورنهام است که در دوران نوجوانی شرایط یکسانی را تجربه کرد و از پلتفرم یوتیوب کمک گرفت تا خود را ابراز کند. در همین راستا، ایده‌های فیلم برای اکثر مخاطبان قابل‌درک است. بورنهام از این مسئله صحبت می‌کند که شبکه‌های اجتماعی تا چه اندازه در شکل‌گیری شخصیت نوجوانان تأثیرگذار هستند. نوجوانان به دلایل گوناگون از جمله کمبود اعتمادبه‌نفس، شاید توانایی یا آمادگی نشان دادن خود واقعی‌شان را در فضای مجازی نداشته باشند که نتیجه‌اش سرکوب و شکل‌گیری شخصیت‌هایی تقلبی است که هیچ سنخیتی با واقعیت درون آن‌ها ندارد.
۵- محیط اداره (Office Space)
- سال انتشار: ۱۹۹۹
- کارگردان: مایک جاج
- بازیگران: ران لیوینگستون، جنیفر آنیستون، استیون روت، گری کول، الی ونت‌ورث، جان کریستوفر مک‌گینلی
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۶ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۰ از ۱۰۰
محیط اداره همان‌طور که از نامش مشخص است، ما را به فضایی اداری می‌برد و از این جهت به فیلم نه تا پنج بی‌شباهت نیست. داستان درباره‌ی یک کارمند ناراضی و عصبی به نام پیتر گیبنز (ران لیوینگستون) است که دیگر از ماهیت خسته‌کننده و آزاردهنده‌ی شغل‌های اداری خسته شده است. پیتر تصمیم می‌گیرد تا دیگر مانند گذشته تلاش نکند و برای انجام کارها وقتش را هدر ندهد اما برخلاف انتظار ارتقای شغلی پیدا می‌کند! او که دیگر از دیوان‌سالاری خسته شده است، نقشه‌ی تازه‌ای می‌چیند تا با دستکاری رایانه‌اش، از شرکت پول به سرقت ببرد.
پیتر دیگر اهمیتی به شغل خود نمی‌دهد که نتیجه‌اش ارتقا است، در عین حال دو دوست نزدیک او که شبانه‌روز برای شغل خود تلاش می‌کنند در آستانه‌ی اخراج قرار دارند. این ساخته‌ی مایک جاج حقایق غم‌انگیز ساختارهای اداری را یادآور می‌شود؛ کسانی که بیشترین تلاش را می‌کنند معمولا نادیده گرفته می‌شوند یا حقوق مناسبی دریافت نمی‌کنند، در مقابل کسانی که لیاقت ارتقا ندارند به دلیل روابط پیدا و پنهان، پله‌های ترقی را یکی پس از دیگری طی می‌کنند. بله، شرایط ادارات در دو دهه‌ی اخیر اندکی بهبود پیدا کرده است اما نگاه هجو‌آمیز فیلم به سازمان‌ها هنوز قابل‌تأمل است، به‌ویژه وقتی که به اداره‌ها و سازمان‌های جهان سومی می‌رسیم.
۴- بالا رو نگاه نکن (Don’t Look Up)
- سال انتشار: ۲۰۲۱
- کارگردان: آدام مک‌کی
- بازیگران: لئوناردو دی‌کاپریو، جنیفر لارنس، راب مورگان، جونا هیل، مارک رایلنس، تایلر پری، تیموتی شالامی
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۲ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۵۶ از ۱۰۰
یک دانشجوی رشته‌ی نجوم به نام کیت (جنیفر لارنس) و استادش رندل میندی (لئوناردو دی‌کاپریو) یک ستاره‌ی دنباله‌دار غیرعادی را کشف می‌کنند که طبق محاسبات کمتر از هفت ماه دیگر با کره‌ی زمین برخورد و آن را نابود می‌کند. آن‌ها می‌خواهند این خبر مهم را هرچه سریع‌تر با عموم به اشتراک بگذارند اما متوجه می‌شوند که برخلاف انتظار، اطلاع‌رسانی درباره‌ی این مسئله‌ی مهم در دوران فضای مجازی و شبکه‌های مجازی چندان آسان نیست. آن‌ها سپس یک تور رسانه‌ای برای هشدار دادن به مردم را آغاز می‌کنند تا در این مدت باقی‌مانده، تفاوت‌ها را رقم بزنند و آدم‌های بیشتری را از این واقعه‌ی قریب‌الوقوع آگاه کنند.
با اینکه ایده‌ی اصلی بالا رو نگاه نکن پیرامون پایان دنیا است اما رویکرد بامزه‌ای نسبت به آن دارد و نقدهایش نسبت به جامعه‌ی مدرن بحث‌آفرین است. فیلم به این مسئله اشاره دارد که آدم‌ها چنان در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی بی‌معنا غرق شده‌اند که از نظر فیزیکی نمی‌توانند لحظه‌ای گوشی‌های هوشمند خود را کنار بگذارند و سرشان را بالا بیاورند تا ببنند که در دنیای واقعی چه اتفاقی در حال رخ دادن است. با اینکه بسیاری از افراد اخبار را از طریق شبکه‌های اجتماعی دنبال می‌کنند اما به دلیل حجم بالای خبرها، به سرعت از کنار اخبار پیشین عبور می‌کنیم زیرا همیشه یک اخبار جذاب جدید جایگزین قبلی می‌شود. این ساخته‌ی آدام مک‌کی برای هر نوع سلیقه‌ای مناسب نیست اما اعتیاد عموم به شبکه‌های اجتماعی را به‌درستی به تصویر می‌کشد.
۳- نمایش ترومن (The Truman Show)
- سال انتشار: ۱۹۹۸
- کارگردان: پیتر ویر
- بازیگران: جیم کری، لورا لینی، اد هریس، نوآ امریک، ناتاشا مک‌الهون، دان تیلر، پل جیاماتی، هالند تیلور
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸.۲ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۴ از ۱۰۰
این ساخته‌ی پیتر ویر قصه‌ی مرد مهربان و بی‌آزاری را روایت می‌کند که در یک شهر کوچک دوست‌داشتنی، زندگی آرمانی و ایده‌آلی دارد. او که انسان کنجکاوی است، می‌خواهد از این شهر خارج شود و دنیا را ببیند اما نمی‌داند که در حقیقت بازیگر اصلی یک برنامه‌ی تلویزیونی است و هزاران دوربین مخفی، روزانه او را دنبال می‌کنند. در واقع زندگی ترومن یک سریال واقع‌نمای تمام‌نشدنی به حساب می‌آید و او زندانی این ساختار ناعادلانه است.
با حضور کمدین محبوبی همچون جیم کری در نقش اصلی، انتظار داریم که با یک فیلم کمدی خالص روبه‌رو باشیم و نمایش ترومن بی‌تردید لحظات بامزه‌ای دارد که شما را مجبور به واکنش می‌کند اما در لحظات عمیق‌تر فیلم، به ظالمانه بودن رئالیتی‌شوها پرداخته می‌شود که برای ایجاد سرگرمی و خلق لحظات جذاب، شخصیت‌های قصه‌ی واقعی خود را به مسیرهای متفاوتی سوق می‌دهند. همه‌ی ابعاد زندگی ترومن بدون اینکه بداند، در دسترس عموم قرار دارد و همه‌ی جهان کارهایی که انجام می‌دهد را می‌بیند. او حریم شخصی یا هیچ رازی ندارد و نمی‌تواند زندگی‌اش را در چنین شرایطی کنترل کند. دیگر ساکنان شهر هم بازیگرانی هستند که اغلب اهمیتی به ترومن نمی‌دهند.
۲- لیدی برد (Lady Bird)
- سال انتشار: ۲۰۱۷
- کارگردان: گرتا گرویگ
- بازیگران: سرشه رونان، لاری میت کالف، تریسی لتس، لوکاس هجز، تیموتی شالامی، استیون مک‌کینلی هندرسون
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۴ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۹ از ۱۰۰
کریستین مک‌فرسون (سرشه رونان) یک دخترک ۱۷ ساله با استعدادهای هنری است که به خود لقب لیدی برد را داده است و آرزوی دیرینه‌اش این است که از مدرسه‌ی کاتولیکی که در آن درس می‌خواند دور شود و به محیط‌های بافرهنگ‌تر و غنی‌تری قدم بگذارد. مادرش به‌عنوان مشاور در یک بیمارستان روانی فعالیت می‌کند و پس از اخراج پدر، حالا مجبور است شیفت‌های بیشتری بردارد تا بتواند خرج خانواده را بدهد.
لیدی برد یک فیلم نوجوانانه است که تقریبا دامنه‌ی گسترده‌ای از مشکلات این رده‌ی سنی را پوشش می‌دهد، از دغدغه‌ی پذیرفته شدن در یک دانشگاه خوب تا پیدا کردن دوستان مناسب و فکر کردن به آینده‌ی شغلی. با اینکه آثار متعددی با مضمون مشابه ساخته شده‌اند اما گرتا گرویگ توانسته است تا برداشت دقیقی از نگرانی‌های یک نوجوان ارائه دهد و فیلم اگرچه بامزه از آب درآمده اما تا حد زیادی واقع‌گرایانه است. فیلم علاوه بر پرداختن به سختی‌های دوره‌ی نوجوانی، روابط پیچیده‌ی مادر-دختری را هم در کانون توجه قرار می‌دهد. کریستین و مادرش با هم کنار نمی‌آیند اما علی‌رغم مشکلات، یکدیگر را بی‌نهایت دوست دارند و لیدی برد پس از رسیدن به رویاهایش، با اولین نفری که حرف می‌زند مادرش است.
۱- دیوانه‌وار، احمقانه، عشق (Crazy, Stupid, Love)
- سال انتشار: ۲۰۱۱
- کارگردان: گلن فیکارا، جان ریکوآ
- بازیگران: استیو کارل، رایان گاسلینگ، جولیان مور، اما استون، مریسا تومی، کوین بیکن، کریستال رید
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۴ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۷۹ از ۱۰۰
کال (استیو کارل) و امیلی (جولیان مور) ۲۵ سال است که ازدواج کرده‌اند، سه فرزند دارند و همه‌ی ابعاد زندگی آن‌ها فوق‌العاده به نظر می‌رسد تا اینکه امیلی ناگهان درخواست طلاق می‌دهد. حالا کال که همه‌ی زندگی بزرگسالانه‌اش را صرف پدر و همسر بودن کرده است، در ورود به دنیای مجردها و قرارهای عاشقانه با مشکلات جدی روبه‌رو می‌شود. او مدتی بعد با مرد جوانی به نام جیکوب (رایان گاسلینگ) آشنایی پیدا می‌کند که به راهنمای وی در روابط عاشقانه تبدیل می‌شود.
دیوانه‌وار، احمقانه، عشق یک فیلم کمدی کم‌ادعا اما سرگرم‌کننده است که از تیم بازیگری کم‌نظیری بهره می‌برد؛ ترکیب کارل و گاسلینگ به‌خوبی جواب داده و لحظات کمدی فیلم طبیعی از آب درآمده‌اند. این ساخته‌ی گلن فیکارا و جان ریکوآ اما در میان شوخی‌ها و موقعیت‌های بامزه، عشق و روابط انسانی را هم فراموش نمی‌کند. هر کدام از شخصیت‌ها، ارتباط احساسی قدرتمندی با دیگری دارد که البته همیشه به نتایج مثبتی ختم نمی‌شود. فیلم از جنبه‌ی کمدی به اهمیت عشق و روابط نزدیک می‌شود و از این مسئله‌ی مهم صحبت می‌کند که ما همیشه نمی‌توانیم انتخاب کنیم عاشق چه کسی شویم یا جلوی احساسات خود را بگیریم.
منبع: MovieWeb