صدای پخش ماشین کم است ولی صدای خواننده محبوبم را خوب تشخیص می دهم. در سرسام سرعت و تقلای رسیدن هرچه فکر می کنم به خاطر نمی اورم که چرا چنین ترانه ای را در همه این سال ها نشنیده ام اما اولین توقف ترافیکی که از راه می رسد دوباره برمی گردم به آن قطعه موسیقی و کمی صدا را بیشتر می کنم.
همشهری آنلاین – مسعود میر : خیلی زود متوجه می شوم که یک ترانه خیلی معمولی به مدد هوش مصنوعی ترکیب شده با حزن حنجره خواننده عزیزم و مخلوقش محصولی دلنشین است.
تا مقصد تکرار می کنم ترانه معمولی و صدای خوب و ترکیب مطلوب را و البته مدام فکر میکنم که چقدر خوب می شد اگر روزگار هم هوش مصنوعی داشت تا ضعف ها و دردسرها و نبودن ها را درز بگیرد.
***
در ذهن تکنولوژی گریزم دل داده ام به هوش مصنوعی و خیال می کنم که دوباره ظهر جمعه در خانه آقاجان گوشه سفره را می کشم تا فرمایش خانم جان اطاعت شود که: «سفره را باز کن تا بچه ها راحت باشند.» سبزی و ترشی و ماست و سنگگ را چیده ایم و منتظریم تا اصل قصه از راه برسد. آبگوشت درجه یک مادربزرگ با نظارت دو سرآشپز مهمان یعنی مامان و خاله به سفره می رسد و کاسه ها پر می شوند از آب و گوشت و سیب زمینی و بعدتر بشقاب های کوبیده هم چرخ می خورند در گوشه و کنار سفره…
اخ این هوش مصنوعی ذهن طبیعی من چقدر پیشرفته است که در این ضیافت خیالی جای دایی را هم محفوظ کرده است. دایی مرتضی هنوز ناپیداست و ما مانده ایم با چند برگ مدرک تحصیلی و برگه عضویت و کاغذهای کهنه اعزام به جبهه و البته انبوهی عکس و خاطره…
***
این هوش مصنوعی که صدای خوش را تکثیر می کند نمی تواند لحظات خوب را تجدید کند؟