در سبک معماری درون‌گرای تهران قدیم که تا اواخر دوره قاجار امتداد یافت اغلب سردرهای خانه‌ها ساده و بدون تصویرسازی بود. در این دوران کمتر به نمای بیرونی خانه‌ها اهمیت داده می‌شد این روند در دوره پهلوی اول تغییر کرد و روند تحول ادامه یافت و طرح ها با تنوع بیشتری رواج پیدا کرد.
همشهری آنلاین– بهاره خسروی : اغلب ثروتمندان و افراد شاخص دنبال این بودند که با ترکیب چند سبک معماری متفاوت زیباترین سردر را برای ورودی خانه‌شان تعبیه کنند. محمود منیعی، تهران‌پژوه، در این باره توضیح می‌دهد: «تقریباً از اواخر دوران قاجار بود که معماری درون‌گرای تهران به سمت برون‌گرایی پیش رفت و پنجره به‌عنوان یک عنصر مهم در نمای خارجی بعضی از خانه‌ها مورد استفاده قرار گرفت و نحوه ترکیب معمارانه آن با فضای ورودی در ساخت‌وساز خانه‌ها مد نظر قرار گرفت. اضافه شدن رخ‌بام یکی از مهم‌ترین عناصر تزیینی محسوب می‌شد. رخ‌بام در واقع قطاربندی تزیینات ساختمان در لبه دیوار و بام را شامل می‌شود. البته بجز رخ‌بام، طاق‌نما، قرنیز و… و. هم از دیگر عناصر مهم معماری و سردرها شد.»
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
مسجد و مدرسه شهید مطهری امروز (سپهسالار) در چهارراه سیروس، نمونه دیگری از این سبک معماری متفاوت و ترکیبی محسوب می‌شوند که تمام نمای ورودی به‌عنوان بخشی از نمای کلی بنای طراحی شده است. در این حالت تا حدودی بیشترین ارتباط بین نمای ورودی با نمای مجاور آن فراهم شده است. البته از دوره پهلوی دوم به بعد که سبک معماری غربی در تهران رواج پیدا کرد توجه به سردرها با این شکل و شمایل و تزیینات کمتر شد و اغلب خانه‌ها دارای نماها و سردرهای ساده به سبک غربی شدند. همچنین سردری در خیابان ولی‌عصر(عج)، خیابان سخنور، پایین‌تر از خیابان جمهوری، روبه‌روی بیمارستان نجم‌آبادی، وجود داشت که چشمنواز بود اما متاسفانه کل بنا را تخریب کردند اما سردر زیبای آن همچنان باقی است.