محمود گبرلو روزنامه نگار، منتقد و مجری سابق برنامه سینمایی هفت در یک یادداشت اختصاصی برای همشهری درباره حضور سینمای ایران در جشنواره‌های جهانی نوشته است. یادداشت را بخوانید:همشهری آنلاین: «سینمای ایران» تنها شاخص افتخار فرهنگی نظام جمهوری اسلامی در دنیا به عنوان بهره گیری مطلوب از جهان تکنولوژی مدرن محسوب می شود و هنرمندان سینمای ایران هم در همه ی حرکت های تبلیغاتی سیاسی اجتماعی نظام پیشقدم بوده وبدون منت مورد بهره برداری قرار گرفتند.لازمه این پذیرش و تایید و پیشرفت ، قبول روایت نوآورانه و خلاقانه ی فیلم ایرانی از جهان امروز ایران ، رمز این پذیرش ، موفقیت و بهره برداری بوده و هست.
برای مسیر شفافیتی وجود ندارد
این پدیده مدرن به اوج شکوفایی و مایه افتخار و سربلندی رسیده بجای بهره برداری مطلوب تر و تاثیرگذار تر ، برخی با طرح سوالات شک برانگیز و طرح موضوعاتی متوهمی، هم از پیشرفت و موفقیت این سکوی پرتاب جلوگیری بعمل آوردند و هم روحیه سرد و ناامیدوارکننده ای را در میان سینماگر ایرانی پراکنده ساختند و هم اینکه خودشان ،چراغ روشن و شفافی را برای این مسیر نساختند و روشن نکردند.
از سیاه نمایی تا حضور قاچاقی فیلمسازان
نمونه اش اوضاع احوال این سالهای حضور فیلمسازان ایرانی در جشنواره بین المللی فیلم کن است که تبدیل به لشگرکشی سینماگران ایرانی شده که متولیان درماندند که با این پدیده خودساخته چه کنند .در یک سالهایی یک یا ۲ فیلم یا فیلمساز با مضامینی به زعم برخی تلخ و سیاه به جشنواره های خارجی میرفتند و گاهی جمله ای یا حرکتی غیر معمول انجام میدادند که قابل تحمل، تامل و گاه نقد و نظری مخالف بود اما آمارهای این سالها بسیار فاجعه است. اینکه نزدیک به ۷۰ فیلم متقاضی شرکت در یک جشنواره خارجی بودند بدون آن که سیستم نظارتی از آمار آن مطلع باشد و اگر هم باشد نقش و تاثیری ندارد و یا فیلمساز ایرانی مخفیانه از مرز خارج می شود و با افتخار در جشنواره حضور می یابد و میگوید پنهانی آمده است تا پیام مردم در بند را به گوش جهانیان برساند نشان از بی تدبیری ، عدم درایت و مدیریت و ساختار فعلی سینمای ایران دارد و هم نشان از کج سلیقگی و خصمانه رفتار کردن سیستم امنیتی و قضایی دارد که زمینه را برای اینگونه حضور معترضانه فراهم می سازد . چون این فیلمساز و یا فیلمسازانی که در سالهای قبل در جشنواره های کن و ونیز و برلین حضور داشتند همان فیلمسازان ایرانی هستند که در کشور همان مضامین را ، در آرامش می ساختند و موج منفی بر علیه حاکمیت ایجاد نمیکردند. برخی در داخل با علم به اینکه می دادند هنرمندان رسانه های قدرتمندی دارند عمدا در صدد هستند آنها عصبانی و پرخاشگر شده و در مجامع جهانی و رسانه ای حرفهای باب میل شان را مطرح کنند .
یک نگاه مغرضانه
البته نمیتوان نگاه مغرضانه برخی جشنواره های خارجی را نادیده گرفت مثل همین جایزه ویژه هیات داوران جشنواره کن به «رسول اف» که کاملا واضح است متخصصین فیلم را نپسندیدند اما بنا را بر حمایت از سینماگر ایرانی گذاشتند که مخفیانه و آزادانه فیلم بدون مجوز رسمی می سازد اما از این زاویه هم میتوان نگاه کردکه دیدگاه تنگ نظرانه و توهمی ، عدم شناخت از تاثیر عمیق سینما در دنیای امروز ، کور کردن نگاه خلاقانه و نوآورانه سینماگر، امر و نهی کردن فراوان و غیر عقلانی جای تشویق و ترغیب، دور بودن از فضای ذهنی تماشاگر امروز . عدم تعامل و گفتگوی گسترده با سینماگران و بسنده کردن به تعداد محدودی فیلمساز “خودی” نگاه استراتژیک نظام به سینمای انقلاب اسلامی را دچار تحریف و انحراف کرده است و گاهی احساس میکنم مواظب نفوذی های دشمن در این عرصه باشیم ، نفوذی هایی که با تمام وجود با منفی بافی ها تلاش می کنند که اثبات کنند جمهوری اسلامی لیاقت سینما و فیلمساز را ندارد.
نمی توان از بازار سینمای جهان دور ماند
از بازارهای جهانی سینمایی نمیتوان فاصله گرفت، تنها راه ورود بر پرده های سینما و قاب تلویزیون جهان و انتشار و ترویج فرهنگ ایران بر پایه اندیشه های انقلابی ، اسلامی همین بازارهای جهانی است که در دل جشنواره ها قرار دارند، آنهم با زبان و تکنیک و روش روز که قابل درک و فهم برای فیلم بین های جهان امروز باشد. تئوری” گذر از دنیای مدرن سینما و فیلم ” و یا ” کنار گذاشتن نگاه نوآورانه یک فیلمسار” و یا “حذف و توقیف سینمای متفکرانه و رو آوردن به سطحی سازی” چاره کار نیست.
متخصصان فیلم رسول‌اف را نپسندیده‌اند | مواظب نفوذی‌ها در عرصه سینما باشیم
