نه وین رونی، نه هیچ‌یک از ستاره‌های فرگوسن مربی‌بشو نیستند. آماری که مهاجم سابق منچستریونایتد در عرصه مربیگری از خود بجا گذاشته کاملا گویای این ادعاست.
به گزارش همشهری‌آنلاین، عکسی از ۳۸سالگی وین رونی منتشر شده که او را با کریستیانو رونالدوی ۳۸ساله مقایسه می‌کنند. رونی شبیه پدربزرگ رونالدو است. البته قیاس خوبی نیست. انگار ستاره سابق منچستریونایتد خودش را رها کرده؛ نه به ظاهر و وزنش می‌رسد و نه به شغلی که انتخاب کرده است، اهمیت می‌دهد. دوره ۸۴روزه سرمربیگری او در تیم بیرمنگام فاجعه بود. رونی تیم را در رده پنجم جدول چمپیونشیپ (دسته دوم فوتبال انگلیس)، رده‌ای که می‌توانست برای صعود به پلی‌آف برود، تحویل گرفت و در رده بیستم پس داد. او فقط ۲برد و ۱۰امتیاز برای تیم آورد و بقیه بازی‌ها را باخت؛ ۱۵بازی، ۹باخت، ۴تساوی و ۲برد. او زمانی هم که سرمربی تیم دی‌سی یونایتد آمریکا بود، نشان داد مربی آینده‌داری نیست.
در واقع بیشتر ستاره‌هایی که زیرنظر الکس فرگوسن کار کردند، چیز زیادی از استادشان نیاموختند و مربی خوبی نشدند. سولسشائر یک دوره موفق در مولده نروژ داشت اما در من‌یونایتد زیر فشار رسانه‌ها دوام نیاورد. مایکل کریگ پس از اخراج سولسشائر در چند مسابقه سرمربی موقت شد اما حاضر نشد با رانگنیک همکاری کند. او این فصل در میدلزبورو نتایج خوبی درچمپیونشیپ نگرفته. رایان گیگز هم دوره‌ای موقت هدایت منچستر را در دست داشت و بعدها به تیم ملی ولز رفت. با اینکه گیگز بد نتیجه نگرفت ولی با رسوایی‌های اخلاقی و پرونده‌هایی که داشت، از این سمت برکنار شد. کانتونا کلا فوتبال را کنار گذاشت و وارد صنعت سینما شد. دیوید بکام به باشگاه‌داری روی آورد و سهامدار اصلی اینترمایامی در آمریکا شد. گری نویل به قدری در سمت سرمربیگری بد نتیجه گرفت که کلا این شغل را کنار گذاشت.
ریو فردیناند ابتدا به بدنسازی و مشتزنی روی آورد و سپس راهش را انتخاب کرد و کارشناس فوتبال در تلویزیون شد. روی کین هم چند سالی دستیار بود و سپس ترجیح داد کارشناس تلویزیونی شود. او به‌خاطر اظهارات عجیبش محبوبیتی بین مخاطبان پیدا کرد. فیل نویل مدتی هدایت تیم ملی زنان انگلیس را به‌عهده داشت و سپس در اینترمایامی به یک سرمربی شکست‌خورده تبدیل شد. وضعیت بازیکنانی نظیر پل اسکولز، نیکی بات و… هم بهتر از بقیه نیست. شاید بتوان گفت فرگوسن مربی مکتب‌داری نبود. وضعیت دیگر ستاره‌های هم‌دوره رونی در تیم ملی انگلیس هم در حرفه مربیگری خوب نبود؛ جرارد، لمپارد، جان تری و… هیچ‌کدام به استانداردهای فرگوسن نزدیک نشدند!
رونی در بیرمنگام دل به‌کار نمی‌داد. او معمولا در بازی‌های خارج از خانه همراه تیم نمی‌رفت و لحظه آخر در هتل محل اقامت بازیکنان حاضر می‌شد. در آخرین شکست (۳ بر صفر در لیدز) او همراه اتوبوس تیم برنگشت و مستقیم به خانه خودش رفت. بازیکنان هنوز دلتنگ مربی قبلی -جان بوستیس- بودند و با افکار و برنامه‌های مربی جدید ارتباط برقرار نمی‌کردند. وقتی رونی به سمت سرمربیگری بیرمنگام انتصاب شد، مدیر باشگاه وعده داد که هواداران با این مربی تیمی تهاجمی خواهند دید. رونی از تیم می‌خواست بازیسازی را از عقب شروع کنند اما آنها عادت به این کار نداشتند. رونی در تمرین به‌ندرت بر شکل تیمی یا الگوهای خاص بازی تمرکز می‌کرد. در تمرینات تیم او جدیت یا برنامه خاصی وجود نداشت و هیچ‌کس برای تخلفات کوچک جریمه نمی‌شد، مانند دیر آمدن در تمرین. واضح است که رونی از رویارویی و اصطکاک با بازیکنانش لذت نمی‌برد. او در ۳بازی آخر، اسکات هوگان، مهاجم باتجربه را از ترکیب خارج کرد اما درباره این تصمیم توضیحی نداد. رونی در ۳تیمی که هدایت آنها را به‌عهده داشت، درمجموع ۱۵۲بازی تیم‌هایش را هدایت کرد که حاصل آن ۴۱برد، ۳۸تساوی و ۷۳شکست بود؛ ۲۷درصد پیروزی.