مهندس ساعی بعد از پایان جنگل‌کاری پارک ساعی در همان خانه‌ای که در همسایگی پارک ساخته بود زندگی کرد؛ خانه‌ای دوطبقه با معماری مدرن که سنگ نمای خاص و ایوان بزرگی که رو به درختان پارک باز می‌شد.
همشهری آنلاین– حمیدرضا رسولی: پارک ساعی یکی از معدود پارک‌های قدیمی پایتخت به شمار می‌رود که نام یکی از سازندگانش را بر پیشانی دارد و با گذشت دهه‌های طولانی تغییر نکرده است. مهندس کریم ساعی وقتی برای طراحی این بوستان دعوت به‌کار شد تصمیم گرفت خانه و دفتر کارش را در چند قدمی این پروژه بسازد تا روی عملیات جنگل‌کاری بوستان ساعی نظارت دقیق‌تری داشته باشد.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
او خانه دوطبقه‌اش را در همسایگی پارک ساعی ساخت و تا آخرین روزهای عمرش در آن زندگی کرد. مهندس ساعی این خانه را در سال ۱۳۲۵ساخت و ۴سال بعد هم پروژه ساخت پارک ساعی به پایان رسید. مهندس ساعی مؤسس رشته جنگلداری در ایران بود و در توسعه فضای سبز تهران در دوران پهلوی اول نقش پررنگی ایفا کرد.
او که هنگام تحصیل در فرانسه از سوی روزنامه‌های فرانسوی به‌عنوان نابغه ایرانی معرفی شده بود اعتقاد داشت تا چند دهه بعد، مناطق مسکونی و صنعتی توسعه پیدا خواهند کرد و بوستان‌ها و درختان خیابان‌های اصلی، حکم ریه‌های تنفسی پایتخت را پیدا می‌کنند. مهندس ساعی با همین رویکرد بانی کاشت درختان چنار در دو سوی خیابان ولی عصر(عج) فعلی شد و پارک ساعی را به‌گونه‌ای جنگل‌کاری کرد تا بعدها به‌عنوان بوستان عمومی در دسترس مردم پایتخت قرار بگیرد.
مهندس ساعی بعد از پایان جنگل‌کاری پارک ساعی در همان خانه‌ای که در همسایگی پارک ساخته بود زندگی کرد؛ خانه‌ای دوطبقه با معماری مدرن که سنگ نمای خاص و ایوان بزرگی که رو به درختان پارک باز می‌شد. گفته می‌شود خانه ساعی را مهندس حسین محجوبی، طراح و معمار پارک ساعی، طراحی کرد و قدمت آن حدود ۸۰سال تخمین زده می‌شود.
مهندس ساعی که لقب «پدر جنگلبانی ایران» را یدک می‌کشید، در سال ۱۳۳۱ و هنگام بازگشت از یک ماموریت پژوهشی بر اثر سقوط هواپیمای مسافربری در نزدیکی فرودگاه مهرآباد درگذشت.
بعد از درگذشت مهندس ساعی، خانه او در مجاورت پارک ساعی هم فرجام روشنی نداشت و سال‌ها متروکه ماند تا اینکه سال ۱۳۹۹ توسط شهرداری تهران مرمت و بازسازی شد و هم‌اکنون تحت عنوان «خانه تاریخی» در معرض دید عموم قرار دارد. طبق اعلام سازمان عمرانی مناطق شهرداری تهران، کاربری خانه تاریخی ساعی فرهنگی و گردشگری است.