برخی رمان‌نویسان رابطه خوبی با پرده نقره ای ندارند و معمولا از برداشت سینمایی‌ای که از داستان‌های‌شان شده موافق نیستند و برخی دیگر اصلا شهرت‌شان را مدیون اقتباس هایی هستند که از رمان های آنها انجام شده است. گیلیان فلین از دسته دوم نویسندگان است که اقتباس های سینمایی به شهرت جهانی او کمک بسیاری کرد.
همشهری آنلاین: در سال ۲۰۱۱، نانسی بروفی، نویسنده داستان های معمایی عاشقانه، پستی وبلاگی با عنوان اینکه «چطور شوهر خود را بکشید» منتشر کرد که در آن جوانب مثبت و منفی روش های کشتن شوهر را توضیح می داد. او نوشته بود: «تفنگ: پرسروصدا، گندکاری، نیاز به کمی مهارت؛ سم: سلاحی زنانه محسوب می شود؛ استخدام یک قاتل: شما یک قاتل می شناسید؟ من هم نمی شناسم؛ استخدام یک عاشق: هیچ وقت ایده خوبی نیست.» این پست فراموش شده بود تا اینکه ۷ سال بعد، در سال ۲۰۱۸، همسر بروفی در سر کارش با شلیک گلوله به قتل رسید و خانم نویسنده به اتهام قتل بازداشت شد. این ماجرای واقعی شبیه یکی از داستان های گیلیان فلین، نویسنده امریکایی، است که در آنها زن ها از قرار گرفتن در مرکز دنیایی سیاه و پر از خشونت واهمه ای ندارند. البته، فلین برخلاف بروفی رابطه خوبی با همسرش دارد و از داستان هایش تنها برای بیرون کشیدن تاریکی های وجودش استفاده می کند. شخصیت های زن داستان های او، در دل تاریکی و جنایت، وجوهی از زنانگی را به نمایش می گذارند که معمولا با تصویر رمانتیک و لطیفی که از زنان انتظار می رود، هم‌خوانی ندارد.
گیلیان فلین زمانی برای ماهنامه اینترتِیمنت ویکلی کار می کرد و در اوقات فراغتش رمان می نوشت. او تاکنون ۳ رمان و یک مجموعه داستان کوتاه نوشته است. رمان «چیزهای تیز» (۲۰۰۶) حول داستان قاتلی سریالی در شهر میسوری و خبرنگاری به نام کامیل پریکر دور می زند که به زادگاه مادری اش برگشته تا حوادث مربوط به این قتل ها را پوشش دهد. پریکر زمان زیادی نیست که از بیمارستان روانی مرخص شده و این مأموریت دشوار برای او چالشی جدی است. او مدت های مدیدی است که با مادر خل‌وضعش رابطه نداشته و خواهر ناتنی ۱۳ سیزده ساله اش را زیاد نمی شناسد. کامیل با دو قربانی خردسال قتل های سریالی همذات‌پنداری می کند و برای سر در آوردن از معمای این جنایت ها مجبور می شود چشم در چشم گذشته خود قرار بگیرد. مضامینی مثل خانواده های از هم پاشیده، خشونت و خودزنی در این رمان قابل تشخیص است. سال ۲۰۱۸ مینی‌سریالی ۸ قسمتی در HBO از این رمان با بازی امی آدامز در نقش کامیل پریکر ساخته شد که به خوبی ترس ها و اضطراب ها و حسرت ها و نیازهای کامیل را به تصویر می کشید و از آن استقبال خوبی شد.
رمان بعدی فلین، «جاهای تاریک» (۲۰۰۹)، درباره زنی به نام لیبی دی است که در ۷ سالگی مادر و دو خواهرش به قتل رسیده اند. اما قاتل چه کسی است؟ لیبی برادر ۱۵ ساله اش، بن، را به عنوان قاتل معرفی کرده است. ۲۵ سال بعد، نامه ای خواب و خوراک را بر او حرام می کند. در این نامه گروهی که خودشان را «کلوب قتل» معرفی می کنند، در تلاش‌اند مدارکی دال بر بیگناهی بن پیدا کنند. حالا لیبی ناگزیر از مواجهه با گذشته ای است که دوست دارد فراموشش کند. لیبی با تحقیق درباره وقایع آن شب از حقایقی آگاه می شود که برای او ارمغانی جز ترس ندارد. از این رمان هم اقتباسی سینمایی با بازی چارلیز ترون به کارگردانی ژیل پاکه برنر ساخته شد که چندان در گیشه موفق نبود. فیلم نه از منبع داستانی‌اش و نه بازیگرانش نتوانسته بود برای خلق درامی جذاب و میخکوب‌کننده بهره ببرد.
رمان «دختر گمشده» (۲۰۱۲) معروف ترین اثر این نویسنده است که به واسطه فیلمی که دیوید فینچر از روی آن ساخت به شهرتی جهانی دست یافت. «دختر گمشده» درباره زنی به نام امی است که شخصیت واقعی‌اش با تصویری که از او در ذهن همسرش ـ نیک ـ وجود دارد بسیار متفاوت است. فلین عادت دارد که داستان هایش را از ابتدا به انتها بنویسد و به همین دلیل زمانی که شروع به نوشتن دختر گمشده کرد نمی دانست چه سرانجامی در انتظار زن و مرد داستانش است. همین موضوع هم باعث شد که چرخش انتهایی داستان بسیار غافلگیرکننده تر و جذاب‌تر از کار درآید. در فیلم فینچر بن افلک به همراه رُزاموند پایک عهده‌دار نقش های اصلی بودند و فیلم توانست حال‌وهوای رازآمیز رمان را به خوبی بر پرده نقره ای منعکس کند.
فلین یک بار در جایی گفته: «به نظر من آدم ها دو گروه اند، کسانی که می خواهند از همه‌چیز سر در بیاورند و کسانی که سرشان به کار خودشان است. من از لحظه تولدم همیشه خواسته ام از همه‌چیز سر در بیاورم.» شاید به همین خاطر هم هست که او از خیره شدن به تاریکی ترسی ندارد.
