مدفون در اعماق شبه جزیره یوکاتان مکزیک، دهانه چیگشلوب قرار دارد که 66 میلیون سال پیش مورد اثابت شهاب سنگ قرار گرفت. از مهترین پیامدی که در این برخورد فاجعهبار اتفاق افتاد، میتوان به انقراض پنجم اشاره کرد که بیش از 80 % از تمام گونه های جانوری از جمله دایناسورها را از بین برد. […مدفون در اعماق شبه جزیره یوکاتان مکزیک، دهانه چیگشلوب قرار دارد که 66 میلیون سال پیش مورد اثابت شهاب سنگ قرار گرفت. از مهترین پیامدی که در این برخورد فاجعهبار اتفاق افتاد، میتوان به انقراض پنجم اشاره کرد که بیش از 80 % از تمام گونه های جانوری از جمله دایناسورها را از بین برد.
اما به راستی چه واقعهای بعد از برخورد شهاب سنگ با زمین رخ داد؟
به گزارش سرویس اخبار علمی تکنا، با کمک دانش زمین شناسی و برسی میدانی در دهانه چیگشلوب و تحقیقات گسترده جهانی، دانشمندان توانستند بعد از مدتها تیکه های پازل را کنار هم بگذارند و از معمای این پدیده پرده برداری کنند.
حتی قبل از برخورد شهاب سنگ با زمین نابودی اکثر موجودات زنده انتظار میرفت. مطابق با مطالعات انجام شده در این زمینه ، شهاب سنگ در مخربترین زاویه ممکن با زمین برخورد کرد. شان گولیک، از محققان صاحب نظر و پروفسور ژئوفیزیک دانشگاه تگزاس بر این عقیده است که شهاب سنگ مذکور با قطری بالغ بر 12 کیلومتر و سرعت 43 هزار کیلومتر در ساعت در حرکت بود تا سرانجام زخمی به ابعاد 200 کیلومتر بر روی سطح زمین ایجاد کرد.
شهاب سنگ در زاویه 60 درجه با سطح زمین برخورد کرد و چیزی که آن را حائز اهمیت میکند میزان مخرب بودن آن است که در نتیجه ذرات زیادی از گرد و خاک و گاز های معلق را در هوا پخش کرد. پروفسور گولیک با در نظر گرفتن تحقیقات میدانی همکاران محقق خود که در آن سرزمین ساکن هستند، فرضیه زاویه 60 درجه برخورد شهاب سنگ با زمین را اثبات کرد.
از این شواهد میتوان به شکل نامتقارن گودال که بعد از برخورد شهاب سنگ به وجود آمده است، سنگهایی که در اطراف آن قرار دارند، رسوب جمع آوری شده از اطراف و نبود سنگهای تبخیری اشاره کرد. پروفسور گولیک براورد کرد که اثر برخورد شهاب سنگ بی شک سنگ های تبخیری و رسوبی را به بخار تبدیل کرده و در نتیجه میلیونها تن گوگرد و کربن دیاکسید را در قالب گاز به هوا فرستاده است.
با استناد به مطالعات سال 2014 که در مقالات علمی زمینشناسی چاپ شد، مواد پخش شده در اتمسفر هوا عمدتا از پودر خاک و سولفریک اسید تشکیل شده بودند که از سنگهای دریایی به اسم سنگ گچ بعد از برخورد شهاب سنگ تبخیر و در هوا پخش شده بودند که در نتیجه این مواد میکروسکوپی پوششی در اطراف سیاره ایجاد کردند که نرسیدن نور و گرمای خورشید به زمین و افت بیش از حد دمای کره زمین را به دنبال داشت.
بر اساس تحقیقات انجام شده در سال 2016 دانشمندان به این نتیجه رسیدند که طی این تحولات جوی و ایجاد پوشش گرد و قبار در بالای سطح زمین، دمای نواحی تراپیکال یا گرمسیری بین دو مدار شمال و جنوب استوا از 27 درجه سلسیوس به 5 درجه سلسیوس سقوط کرد و در نتیجه گونه های جانوری و گیاهی که به نور خورشید وابسته بودند، در خشکی و دریا دچار فروپاشی و اضمحلال شدند. از این دسته میتوان به دایناسورها نیز اشاره کرد.
در این اثناء سولفریک اسید شناور در هوا موجب شروع باران های اسیدی شد که تا روزهای زیادی بعد از برخورد شهاب سنگ نیز ادامه داشت و مرگ درصد بالایی از جانوران آبزی و دوزیست را در اقیانوسها، رودخانه ها و برکه ها به همراه داشت.
از این گذشته از اثرات برخورد شهاب سنگ میتوان به سونامیهای مهیب و غولآسایی اشاره کرد که در ابتدا در آبهای کم عمق ایجاد شدند و بعدها به اقیانوسها ریختند. در ابتدا طور امواج سونامی از 1.5 کیلومتر شروع شدند و با سرعتی بالغ بر 143 کیلومتر بر ساعت به حرکت افتادند، که گفته میشود طول بعضی از این امواج به چیزی بیش از 24 کیلومتر در اقیانوس اطلس و 6 کیلومتر در اقیانوس آرام میرسیدند.