ناسا دو کاوشگر وویجر خود را در دهه ۱۹۷۰ برای کاوش در بیرون از منظومه شمسی پرتاب کرد. این دو کاوشگر که اکنون دورترین شی در بیرون از منظومه شمسی محسوب می شوند به دلیل کمبود انرژی باید خود را برای فرایند خاموش شدن آماده کنند. با توجه به اینکه این فضاپیماها بسیار بیشتر از […]
ناسا دو کاوشگر وویجر خود را در دهه ۱۹۷۰ برای کاوش در بیرون از منظومه شمسی پرتاب کرد. این دو کاوشگر که اکنون دورترین شی در بیرون از منظومه شمسی محسوب می شوند به دلیل کمبود انرژی باید خود را برای فرایند خاموش شدن آماده کنند. با توجه به اینکه این فضاپیماها بسیار بیشتر از انتظار محققان عمل کردند اکنون با غیرفعال کردن برخی قطعات خود به خاطر کمبود انرژی می توانند مدت بیشتری زنده بمانند.
به گزارش سرویس اخبار فناوری و تکنولوژی تکنا و به نقل از وب سایت Scientific American،، ناسا قصد دارد برخی از سیستم های ویجر ۱ و ۲ را خاموش کند. با توجه به اینکه انرژی این کاوشگرها هر ساله کمتر می‌شود افزایش طول عمر آن ها تنها از این طریق امکان پذیر خواهد بود. سازمان فضایی آمریکا با غیرفعال سازی ابزارهای غیر ضروری میخواهد آنها را برای مدت بیشتری زنده نگه دارد.
این دو کاوشگر تنها برای یک ماموریت چهار ساله ساخته شده بودند اما توانستند حدود ۴۴ سال و نیم به فعالیت خود ادامه دهند و هنوز زنده هستند. بنابراین ۱۰ برابر بیشتر از انتظارات توانستند فعالیت کنند. البته این حضور چهاردهه ای در فضا با مشکلاتی نیز همراه بوده است. به همین دلیل ناسا تصمیم گرفت تا برخی از سیستم های این دو کاوشگر را به تدریج خاموش کند تا شاید بتواند همچنان تا سال ۲۰۳۰ آنها را زنده نگه دارد. اما حیات این دو کاوشگر برای بعد از ۲۰۳۰ بعید به نظر می رسد.
وویجر در طول فعالیت خود توانست از هم آرایی کیهانی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون بهره‌مند شود و با حرکت به سمت بیرون منظومه شمسی همگی آنها را رصد کند. همچنین تهیه عکسهایی از ابرهای مشتری، حلقه های زحل و بررسی فعالیت های آتشفشانی در قمر مشتری نیز از فعالیت‌های این دو کاوشگر بوده است. مهم ترین تصویر ارسال شده توسط این دو کاوشگر تصویر معروف نقطه آبی کمرنگ بود که در سال ۱۹۹۰ توسط ویجر ۱ ثبت شد. این عکس کره زمین را از فاصله ۵.۹ میلیارد کیلومتری خورشید و در نزدیکی مدار نپتون نشان می داد.