جنگ سودان فراموش شده و ما نمی دانیم که مردم این کشور هر روز چه کشتار، تخریب و آوارگی تراژیکی را تجربه میکنند.
گروه دیپلماتیک – همشهری آنلاین: جنگ غزه و نسل‌کشی وحشیانه رژیم صهیونیستی در این منطقه که به نهمین ماه خود نزدیک میشود باعث شده تا فجایع دیگر جهان از نگاه جامعه جهانی مغفول بماند از جمله در سودان.
تارنمای میدل ایست مونیتور می‌نویسد: شاید بیش از هر چیز دیگری، به جنگ داخلی وحشیانه در سودان توجه کافی نداریم. رسانه‌ها عمدا یا غیر عمد، این موضوع را کاملا نادیده گرفتهاند و ما نمیدانیم که مردم سودان هر روز چه کشتار، تخریب، تراژدی و آوارگی وحشتناکی را تجربه میکنند.
خشونت در سودان بین ارتش سودان به رهبری عبدالفتاح البرهان و شبه نظامیان نیروهای پشتیبانی سریع به رهبری محمد حمدان دقلو آوریل سال گذشته آغاز شد. دقلو معاون و متحد البرهان در کودتا علیه رئیس جمهور سابق عمر حسن بشیر بود. تخمین زده میشود که 7.3 میلیون نفر از سال گذشته به بعد آواره شده‌اند و هیچ کس دقیقا نمیداند که چه تعداد کشته شده‌اند. گفته میشود برآوردهای سازمان ملل پایین‌تر از رقم واقعی است. بنا بر اعلام سازمان ملل، 15هزار نفر در جنگ سودان سودان کشته شده اند که در حالی بنا بر منابع محلی این رقم تنها مربوط به شهر الجنیه است.
در طول هفته آخر ماه ژوئن، رویدادها سریعتر از آنچه انتظار میرفت اتفاق افتاد و بحران داخلی سودان را به نقطهای رساند که بازگشت از آن دشوار است؛ بازگشت به وضعیت قبل از جنگ به نظر بسیار بعید میرسد. عملیات نظامی باعث شد که برخی شهرها بهطور کامل سقوط کنند، در حالی که برخی دیگر محاصره شدند. با این حال، خطرناکترین چیز در مورد این جنگ وحشیانه این است که قطب بندی شدیدی ایجاد کرده است، نه تنها بین ارتش و شبه نظامیان نیروهای پشتیبانی سریع، بلکه میان گروههای سیاسی سودان و حتی بازیگران منطقهای.
میراث عمر البشیر
شبه نظامیان نیروهای پشتیبانی سریع بیش از ده سال پیش توسط عمر البشیر تاسیس شد و به منابع امنیتی، نظامی و لجستیکی سودان دسترسی داشت. این شبه نظامیان کم کم به یک دولت موازی در سودان تبدیل شدند؛ یک دولت در یک دولت و هدفش نیز تضمین قدرت برای البرهان رهبر این گرده بود. روابط این گروه با کشورهای خارجی با هدف تقسیم سودان گسترش پیدا کرد و در مقابل تواناییهای ارتش سودان کاهش یافت.
رقابت قدرت‌های بزرگ در آفریقا
در آغاز سال دوم جنگ، جبهه دیگری شکل گرفت که به وضوح بازتاب دهنده دخالتهای خارجی در سودان بود. در واقع سودان به عرصهای باز برای درگیریهای جهانی بر سر نفوذ و منابع تبدیل شده است.
روسیه حضور خود را در آفریقای مرکزی و غربی به طور گسترده ای گسترش داده است و موفق شده تا حدودی از دایره نفوذ فرانسه بر مستعمرات سابق بکاهد. گسترش نفوذ روسیه و چین در آفریقای مرکزی و غربی و سیاست ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه برای ایجاد پایگاه نظامی روسیه در دریای سرخ، باعث شده است که آمریکا هم موقعیت خود را در آفریقا تغییر دهد.
واشنگتن به کنیا به عنوان دروازه جدید خود به آفریقای مرکزی و شرقی روی آورده است، با نیم‌نگاهی به سودان، اتیوپی و سومالی، و همچنین تنگه باب المندب در دریای سرخ. به همین دلیل است که آمریکا ماه گذشته پیشنهاد کرد که کنیا یک متحد برجسته غیر ناتو برای واشنگتن باشد.
انفعال جامعه مدنی سودان
سودان به‌دلیل ثروت عظیم منابع طبیعی، زمینهای گسترده و بارور و رود نیل به قطب مداخله بین المللی تبدیل شده است. در این میان جامعه مدنی در سودان نتوانسته در توقف جنگ و حفظ جبهه متحد نقشی ایفا کند. در عوض، آنها بیش از حد مشغول درگیریهای داخلی با یکدیگر هستند. علاوه بر این که برخی از نیروهای سیاسی به احزاب خارجی وابسته هستند که نفوذ آنها در سودان و توانایی آنها در ارائه راه حل برای مشکلات کشور را تضعیف کرده است. میدل ایست مونیتور می‌نویسد: هیچ راه نجاتی برای سودان وجود ندارد جز از طریق تحول دموکراتیک، و روی آوردن به خواست مردم از طریق انتخابات آزاد و عادلانه.