دریاچه چیتگر امروزی در روزگاری نه چندان دور، جزء اراضی کن بود و به طایفه‌های «بزرگی‌ها» و «کارسازی» تعلق داشت.
همشهری آنلاین – ثریا روزبهانی: دریاچه چیتگر تا قبل از اینکه به بزرگ‌ترین دریاچه مصنوعی پایتخت تبدیل شود، اطرافش را زمین زارعی دربر گرفته و گودال آب بود.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
حسن درویش، از اهالی قدمی محله کن، درباره هویت تاریخی این دریاچه می‌گوید: «دریاچه چیتگر فعلی در قدیم چاله و گودال بود. در گذشته دره‌ای به نام دره غَمِشی در سینه کوه وجود داشت و باغی با وسعت۵۰ تا۶۰ هزار متر در آن قرار گرفته بود و پایین دست آن هم اهالی در زمینی به وسعت ۴۰۰ هزار متر زراعت می‌کردند. در واقع، محل قدیمی دره غَمش، اکنون محدوده دریاچه چیتگر است. دره غَمش تا پایین می‌آمد و به کوهک می‌رفت.»
درویش اضافه می‌کند: «سابقه طرح ساخت دریاچه مصنوعی شهدای خلیج‌فارس (چیتگر) به نخستین طرح جامع تهران که پیش از انقلاب اسلامی و در سال ۱۳۴۷ تدوین شد، بازمی‌گردد. اما از آن زمان تاکنون بسیاری ساخت چنین دریاچه‌ای را رویا می‌دانستند. با وجود این، موضوع ساخت دریاچه مصنوعی شهدای خلیج‌فارس (چیتگر) در برنامه جامع دوم و سوم تهران نیز تکرار شد و سرانجام به همت شهرداری تهران تنها دریاچه مصنوعی پایتخت شکل گرفت.»
عملیات اجرایی ساخت دریاچه چیتگر در فضایی به وسعت ۱۴۰ هکتار در شمال پارک جنگلی چیتگر و در محدوده شمال غرب پایتخت با سرعت پیگیری شد. این دریاچه از بارش‌های فصلی و آب موقت رودخانه کن و روان‌آب‌های تهران بهره می‌برد و می‌تواند در تعدیل هوای پایتخت و افزایش رطوبت هوا کمک کند. دریاچه چیتگر با مساحت ۳۵۵ هکتار و گنجایش ۳۵ میلیون مترمکعب آب در طرح جامع و طرح تفصیلی مصوب منطقه ۲۲ گنجانده شد.
همچنین این دریاچه به‌عنوان یک وسعت بزرگ آبی می‌تواند سفره‌های زیرزمینی تهران در غرب را سیراب کند و منبع تلطیف هوا در حوزه غرب تهران به شمار می‌رود در کنار پارک جنگلی چیتگر می‌تواند اثرات بسیار مطلوبی در کاهش آلودگی هوا داشته باشد. با توجه به بافت پیچیده و ناهمگون و افزایش تراکم روزافزون جمعیت، شهر تهران با افزایش آلودگی بیش از حد استانداردهای بین‌المللی مواجه است و در این راستا به دلیل وزش بادهای موسمی از سمت غرب به شرق همواره محیط بکر و دست‌نخورده شمال‌غرب تهران مورد توجه مسئولین واقع بوده است.
