در ازدحام و شلوغی مرکز پایتخت و انتهای یکی از کوچه‌های خیابان شریعتی، خانه‌ای آجری بنا شده که صاحب آن، طراح و معمار بسیاری از بناهای تاریخی تهران و از بزرگ‌ترین معماران تاریخ ایران بود.
همشهری آنلاین-حمیدرضا رسولی:زندگی استاد لرزاده در یکی از خانه‌های زیبا و منحصر به فرد خیابان شریعتی، نقض ضرب‌المثل قدیمی است که می‌گوید: «کوزه‌گر از کوزه شکسته آب می‌خورد». حسین لرزاده یکی از مشهورترین معماران معاصر بود که با طراحی و معماری چند بنای تاریخی مهم، مثل سردر بانک شاهی، سردر مدرسه دارالفنون، گنبد کاخ مرمر و طراحی مقبره فردوسی، به اوج شهرت رسید و طراحی و معماری چند مسجد معروف پایتخت را هم باید در زمره آثار ماندگار او قرار داد.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
پدر استاد حسین لرزاده از معماران سرشناس دوره قاجار بود و به واسطه علاقه وافری که به معماری داشت، این هنر اصیل ایرانی را به فرزندش آموزش داد. حسین لرزاده الفبای طراحی و معماری را نزد پدرش آموخت و برای آشنایی با فوت و فن این هنر، هندسه، حساب و نقاشی را در سطح عالی گذراند و دوره مجسمه‌سازی را هم در محضر کمال‌الملک آموخت.
استاد لرزاده در ۴۵سالگی و لابه‌لای طراحی بناهای ماندگار پایتخت در سال ۱۳۳۰تصمیم گرفت خانه‌ای با معماری اصیل ایرانی برای خودش بسازد تا همراه خانواده در آن سکونت پیدا کند. حاصل تلاش‌های او خانه آجری سه‌طبقه‌ای است که در ابتدای خیابان شریعتی تهران در حصار ساختمان‌های بلندمرتبه قرار گرفته، اما معماری آن به‌گونه‌ای است که هنوز هم توجه هر رهگذری را جلب می‌کند. استاد حسین لرزاده این خانه را با سبک و سیاق خودش که تلفیقی از معماری مدرن و سنتی بود ساخت و تا آخرین روزهای عمرش در آن سکونت داشت.
داخل خانه استاد لرزاده که ۷۲سال قدمت دارد با پنجره‌های چوبی و شیشه‌های رنگی تزیین شده و در بدو ورود، توجه بازدیدکننده‌ها را جلب می‌کند. استاد لرزاده در طراحی این خانه به معماری سنتی ایرانی پایبند بوده و این نکته در طراحی کانال تهویه هوا که باعث ایجاد هوای خنک و مطبوع در فضاهای مختلف خانه شده به چشم می‌خورد. پنجره‌های سنتی و ارسی که در طبقات مختلف خانه به‌کار رفته یکی دیگر از جذابیت‌های معماری منحصر به فرد این خانه است.
بعد از درگذشت استاد لرزاده در سال ۱۳۸۳این خانه به تملک شهرداری تهران درآمد و آبان سال ۱۳۸۵به ثبت ملی رسید. این خانه، سرانجام در سال ۱۳۹۸به‌عنوان «خانه معماری ایران» و با هدف آشنایی دانشجویان هنر و معماری درهای آن به روی و دوستداران هنر و عموم مردم باز شد.