بازی مقابل ستاره‌های بزرگ دنیای فوتبال کمک بزرگی به فوتبالیست‌های ایران خواهد کرد و این موضوع را باتوجه به پیشرفت ژاپنی‌ها می‌توان به وضوح مشاهده کرد.
اصلا بیایید همه مسائل فنی و تاکتیکی دیدار برگشت پرسپولیس و النصر عربستان را کنار بگذاریم و به یک مسئله مهم دیگر توجه کنیم؛ پرنسیپ و انضباط سرخپوشان در برخورد با فوق‌ستاره تیم حریف. این نکته بسیار اهمیت دارد. حدود ۲ماه پیش کریس رونالدو همراه با کاروان النصر برای برگزاری بازی رفت با پرسپولیس به تهران آمد. شوق و شور مردم برای استقبال از او را کاملا به یاد دارید که البته تحلیل‌های متفاوت و متناقضی را هم به‌دنبال آورد. تقریبا همین احساسات و هیجانات را بین بازیکنان پرسپولیس هم شاهد بودیم. ۲مورد خاص که خیلی توی ذوق زد، یکی مکالمه طولانی‌مدت محمدحسین کنعانی‌زادگان با ستاره پرتغالی بود که کریس برای رهایی از آن در نهایت ناچار شد پشتش را به مدافع پرسپولیس کند و دیگری هم تلاش شهاب زاهدی برای گرفتن پیراهن رونالدو که البته او تا همین لحظه هم حاضر نیست زیر بار پذیرش موضوع برود!
حالا این مدل رفتارها را با بازی برگشت مقایسه کنید. منصفانه باید گفت کنش و واکنش‌های بازیکنان پرسپولیس در تقابل دوم با رونالدو و دیگر ستارگان النصر بسیار پخته‌تر بود. آنها هیجان مرتبه اول را نداشتند و حتی وقتی این بازیکن تلاش کرد پنالتی بگیرد، مرعوب شخصیتش نشدند. دیگر کسی ذوق نزدیک شدن به سی‌آرسون و قرار گرفتن با او در یک قاب را نداشت و همه روی فوتبالشان متمرکز بودند. به همین دلیل هم بازی پرسپولیس کیفیت بهتری داشت و چه بسا اگر بخت یار سرخ‌ها بود آنها برنده از زمین بیرون می‌آمدند. همه اینها یعنی اگر تنه بازیکنان ما بیش از پیش به تنه بزرگان فوتبال دنیا بخورد، رعب و وحشت و نیز استرس و هیجان آنها فروکش می‌کند و راحت‌تر می‌توانند فوتبال خودشان را بازی کنند. این یعنی برای هزارمین بار باید بگوییم ما به لژیونرهایی در لیگ‌های بزرگ دنیا و نیز برگزاری مسابقات مهم تدارکاتی برای تیم ملی نیاز داریم. بگذارید این بچه‌ها خوب‌های جهان را ببینند و ترس‌شان بریزد؛ درست مثل ژاپنی‌ها که حتی با ۴گل زدن به آلمان هم آنطور معمولی برخورد می‌کنند. باور کنید مواجهه با رونالدو هم بعد از ۲ بازی می‌تواند عادی شود.
