پای ثابت یکی از مشکلات زوجین همین عصبانیت است که پرده‌های حریم زندگی را یکی یکی می‌شکافد و خاطرات تلخ و جبران ناپذیری را در یاد زوجین به جا می‌گذارد.
به گزارش همشهری آنلاین، مهربانی بیش‌از حد برخی از والدین به فرزندان دقیقا مصداق دوستی خاله خرسه است. والدینی که با برخی رفتارهای اشتباه که اسمش را مهربانی و توجه گذاشته‌اند فرزندانی عصبی تحویل جامعه می‌دهند.
خیال کنید فرزندتان بزرگ شده است، آنقدر که حالا عروس یا دامادش کرده باشید. اما همان فرزندی که همیشه آرزوی خوشبختی‌اش را داشتید اصلا خوشبخت نیست! مدام بحث و دعوا دارد و میان او و همسرش هم حسابی شکرآب است. دلیل می‌پرسید!؟ برای اینکه زیادی عصبانی می‌شود. هر مشکل کوچکی او را به هم می‌ریزد و داد و بیداد راه می‌اندازد. مسئله‌های ساده خانه‌شان تبدیل به دعواهای بزرگ می‌شود و او زود از کوره درمی‌رود. حالا چرا!؟ شما که او را در ناز و نعمت بزرگ کرده‌اید و زندگی خوبی داشته است!؟ باید بگوییم پدر و مادر عزیز شما شریک جرم این آتش‌فشان عصبانیت هستید و «فرزانه رمضانی» زوج درمانگر و روانشناس برایمان خواهد گفت چطور با تربیت اشتباه و مهربانی بیش از حد فرزند عصبی تحویل جامعه می‌دهید!
لطفا بیش از حد ناجی نباشید!
پای ثابت یکی از مشکلات زوجین همین عصبانیت است که پرده‌های حریم زندگی را یکی یکی می‌شکافد و خاطرات تلخ و جبران ناپذیری را در یاد زوجین به جا می‌گذارد. خشم و عصبانیتی که انتها ندارد و گاهی باعث می‌شود یک شبه فاتحه عشق افسانه‌ای‌تان خوانده شود. اما این همه خشم از کجا می‌آید!؟ فرزانه رمضانی توصیه می‌کند که ریشه‌های آن را در تربیت‌خانوادگی افراد و کودکی‌شان جست‌و جو کنیم! این زوج‌درمانگر می‌گوید: «افرادی که به سرعت عصبی می‌شوند ممکن است که قربانی تربیت خانوادگی باشند و با سبک فرزندپروری سهل‌گیرانه بزرگ شده باشند. به این معنا که خانواده، کودک را لوس کرده‌اند، تا کوچک‌ترین چیزی را که خواسته برایش فراهم کرده‌اند. اصلا کودک سختی نکشیده و با بحران‌های زندگی رو به رو نشده است. برای مثال اگر کودک با دوستش بحثی داشته سریع والدین دخالت می‌کنند و می‌گویند که به چه حقی با فرزندما این‌طور رفتار کردی. وقتی به مدرسه می‌رود، معلم حق ندارد کوچک‌ترین چیزی را به این دانش‌آموز بگوید و والدین او به سرعت واکنش نشان می‌دهند حتی وقتی وارد زندگی مشترک هم می‌شود والدین همچنان ناجی هستند. در واقع خانواده در این موارد بیش از حد احساس مسئولیت می‌کند و بیش از اندازه ناجی است. چنین والدینی فکر می‌کنند که صفر تا صد مسئولیت فرزندی که به دنیا آوردند به عهده آنهاست و این فرزند هر چقدر هم بزرگ شود به اصطلاح برای آنها بچه به حساب می‌آید و وظیفه خودشان می‌دانند که وارد زندگی او شوند و به نحوی به او کمک کنند.»
اول با هم کنار بیایید بعد برای بچه‌تان نسخه بپیچید!
البته فقط پدر و مادرهای زیادی مهربان نیستند که فرزندشان را گرفتار خشم می‌کنند. گاهی اوقات کودکانی که در سردرگمی بزرگ شده‌اند هیزم‌های عصبانیت را از کودکی به دوش می‌کشند تا کوچک‌ترین جرقه‌ای در بزرگ‌سالی عرصه بروز و ظهور آتش خشم‌شان را فراهم کند. همان کودکانی که بین پدر و مادر مثل یک توپ گیر افتاده‌اند و هر کدام سازی برای او می‌زنند! فرزانه رمضانی در توصیف این ریشه خشم می‌گوید: «گاهی اوقات دلیل این همه عصبانیت تعارض تربیتی است که فرد در کودکی با آن رو به رو بوده. به این معنی که مامان بسیار سخت‌گیر و بابا بسیار سهل‌گیر با او رفتار کرده است یا برعکس، این‌جور مواقع اصلا کودک متوجه نمی‌شود که چطور بزرگ شد و شخصیتش شکل گرفت. چالشی که واقعا بسیار به او ضربه می‌زند. پدر و مادر حتی اگر بدترین و اشتباه‌ترین سبک‌تربیتی را دارند باید با هم همراه باشند. مثلا در مهمانی کودک اشتباهی را مرتکب می‌شود و مادر او را دعوا می‌کند اما پدر همان‌لحظه واکنش دیگری را دارد و مدافع کودک می‌شود. درواقع والدین حتما باید با هم همسو باشند در تشویق و دعوا و… و. اینکه بابا یک نظری داشته‌باشد و مامان چیز دیگری بگوید باعث می‌شود که این کودک وقتی بزرگ شد سریع عصبانی شود و خشمش را بروز بدهد!»
فرزندتان را در چاه کمالگرایی پرت نکنید!
بچه که بود هر بار که با ذوق از مدرسه به خانه می‌آمد و می‌گفت: مامان ۱۹ شدم. مادرش یک آفرین خشک و خالی تحویلش می‌داد و زود می‌پرسید: تو کلاستون کی ۲۰ شد!؟ همین حرف‌ها و حرف‌هایی از این جنس که از والدینش می‌شنید باعث شد بهای سنگینی را در تمام زندگی‌اش بخاطر کمالگرایی بپردازد. بهایی که فقط یکی از آسیب‌های آن خشم زود هنگام است. این زوج‌درمانگر می‌گوید: «مورد دیگری که متاسفانه در خانواده‌ها بسیار رایج است تربیت به سبک کمالگرایی است. این کمالگرایی باعث می‌شود که فرد در بزرگ‌سالی حساس و زودرنج شود و با کوچک‌ترین حرفی که همسرش یا خانواده همسر به او می‌زنند بهم بریزد و عصبانی شود. از طرفی فرد انتظارات و توقع‌های بالای از شریک زندگی‌اش دارد که نرسیدن به آنها باعث عصبانیتش می‌شود. فرد کمالگرا باید شغل‌خوبی داشته باشد. درآمد، خانه، ماشین و فامیل خوبی داشته باشد که احساس رضایت کند. حتی گاهی ممکن است درگیر مقایسه زندگی خودش با دیگران شود و همه این‌ها خشم زود هنگامش را تقویت کند!»
حتما شنیده‌اید که همیشه پیشگیری بهتر از درمان است. گرچه خشم و عصبانیت فرزند شما پایه‌های زندگی مشترکش را سست خواهد کرد اما این‌بار به جای تجویز راه حل برای زوجینی که درگیر این مسئله هستند در گفت‌و گو با فرزانه رمضانی رشته خشم را گرفتیم و ریشه‌یابی کردیم و به شما والدین رسیدیم. شمایی که با حذف و اصلاح برخی از رفتارهای اشتباه از همین دوران کودکی باید خوشبختی فرزندتان را در آینده تضمین کنید.