والدین برای تربیت آموزشی و فوق‌برنامه کودک و کودکان خود از کوششی دریغ نمی‌کنند. چون اغلب این والدین نمی‌خواهند فرزندشان، کمبودهایی که خود در روزگار کودکی به هر دلیلی تجربه کرده‌اند، درک کنند. یا شاید هم به دنبال تحقق رویاها و آرزوهای خود در فرزندنشان هستند.
همشهری آنلاین– سحر جعفریان: برخی از والدین هم چون مدام نگران پس ماندن فرزندشان از سیرِ ترقی و پیشرفت پیرامونی هستند، آنها از در کلاس‌های آموزشی بسیار و با سطوح بالا ثبت‌نام می‌کنند. این والدین با ثبت‌نام کودک و فرزند خود در انواع و اقسام کلاس‌های آموزشی از هنر و ورزش گرفته تا هوش و علم، مجال زندگی و کودکی را از آنها می‌گیرند؛ به این خیال که دارند حق والدی را به نحو احسن به جای می‌آورند.
«شیرین توانا»، روانشناس کودک در این باره می‌گوید: «پژوهش‌های بسیاری با موضوعِ کمیت و کیفیت انجام و مشارکت در برنامه‌ها و فعالیت‌های آموزشی از سوی کودکان در گروه‌های سنی ۳ تا ۵ و ۵ تا ۱۰ سال انجام گرفته است. پژوهش‌هایی که همگی آنها در یک نکته مهم، اتفاق نظر داشته‌اند و آن این که مشارکت و فعالیت بیش از اندازه کودکان در برنامه‌ها و کلاس‌های منظم آموزشی، می تواند منجر به تضعیف مهارت‌های خود محوری آنها شود. به بیانی ساده یعنی، ایده‌آل‌گرایی و افراطی‌گری در برنامه‌ریزی آموزشی کودکان که بیش از هر چیزی در سنین پایه به بازی و حریم امن خانواده نیاز دارند، آسیب‌زا خواهد بود و عملکرد کیفی آنها را به طور محسوسی کاهش می‌دهد. اغلب این کودکان، افسرده، مضطرب، غیراجتماعی و بیش از حد درون‌گرا پرورش خواهند یافت.»
توانا در ادامه می‌افزاید: «والدینی که فرزند نوپای خود از کلاس‌های ورزش به کلاس‌های زبان خارجی، نقاشی و چرتکه و موسیقی و غیره می‌کشانند باید بدانند که در برابر زمان‌هایی که باید با فرزند خود اوقات می‌گذراندند و از آن غافل بوده‌اند باید پاسخگو باشند. در تربیت و توانمند شدن کودک همان قدر که مهارت‌های علمی و اقتصادی اهمیت دارد، مهارت‌های اجتماعی نیز موثر هستند. بهترین شیوه در دستیابی به اهداف تربیتی و آموزشی فرزندان این است که از حدود سن ۶ سالگی (البته این سن نیز به فراخور شخصیت و محیط خانوادگی و فرهنگی کودک نیز متغیر خواهد بود) با در نظر گرفتن علایق و استعدادهای کودک و حفظ انضباط و اعتدال در برنامه‌ریزی درصدد فراهم آوردن حضور آنها در یک یا ۲ کلاس آموزشی (بیش از ۳ ساعت در روز نباشد) باشیم.»