استریت فایتر از صفر تا صد؛ سه‌گانه‌ی استریت فایتر آلفا

6 مرداد 1403

به نقل از دیجیکالا:

در این قسمت از مطلب تاریخچه‌ی استریت فایتر به سراغ سه‌گانه «استریت فایتر آلفا» (Street Fighter Alpha) خواهیم رفت. انواع بازی‌های مختلف در سری بازی بزرگ استریت فایتر وجود دارد اما سری بازی‌های «استریت فایتر آلفا» چاشنی مورد علاقه‌ی من در کل این مجموعه است. سه‌گانه‌ی استریت فایتر آلفا در طول دهه‌ی ۹۰ میلادی منتشر شد و نمایانگر تکاملی برای این سری بازی بود. آن‌ها در اصل دنباله‌های موردانتظار نسخه‌های متعدد بازی‌ استریت فایتر ۲ در همه‌چیز به جز نام و جایگاه‌شان در بازه‌ی زمانی انتشار بودند.

در حالی که استریت فایتر ۲ من را به ژانر بازی‌های مبارزه‌ای معرفی کرد، بازی‌های آلفا آثاری بودند که عشق من به آن را تقویت کردند. البته، در آن زمان من در حال کشف دیگر بازی‌های مبارزه‌ای دوبعدی ژاپنی بودم که توسط کپکام یا دیگر شرکت‌ها توسعه‌داده شده بود. بنابراین در حالی که استریت فایتر ۲ توانست بیشتر توجه من را به خود جلب کند، آلفا مکانیک‌های مختلفی را معرفی کرد که هنوز هم تا به امروز راضی‌کننده به نظر می‌رسند.

Street Fighter Alpha: Warriors’ Dreams

پس از سال‌ها سرو‌صدا برای یک بازی استریت فایتر جدید، برخلاف اصلاحات متعدد انجام شده در استریت فایتر ۲، سرانجام کپکام در تابستان ۱۹۹۵ یعنی بیش از یک سال پس از عرضه «سوپر استریت فایتر ۲ توربو» (Super Street Fighter II Turbo) برای دستگاه‌های آرکید این اثر را عرضه کرد. این بازی اولین‌بار با عنوان Street Fighter ZERO در تاریخ ۵ ژوئن در ژاپن عرضه شد و در تاریخ ۲۷ ژوئن با نام Street Fighter Alpha: Warriors’ Dreams در آمریکای شمالی منتشر شد. نسخه‌ی اروپایی این اثر دقیقاً یک ماه بعد از نسخه‌ی آمریکایی منتشر شد.

من واقعاً نمی‌توانم بگویم که از بازی اصلی استریت فایتر آلفا خاطرات روشن و شفافی دارم. من حتی آن را روی دستگاه‌های آرکید بازی نکردم. وقتی که از وجود سری آلفا آگاه شدم، استریت فایتر آلفا ۲ مدت نسبتاً زیادی عرضه شده بود؛ بنابراین فقط موقعی توانستم این بازی را انجام دهم که در قالب Street Fighter Alpha Anthology برای کنسول پلی‌استیشن ۲ عرضه شد. مسلماً خرید Street Fighter 25th Anniversary برای پلی‌استیشن هم کد رایگان نسخه‌ی کلاسیک پلی‌استیشن ۱ بازی‌های استریت فایتر آلفا را داد که حس پورت‌های خانگی کلاسیک آن را تداعی می‌کرد.

روند توسعه بازی استریت فایتر آلفا (Street Fighter Alpha) داستان‌های جالبی پشت سر خود دارد. به گفته هیدآکی ایتسونو (Hideaki Itsuno)، یکی از برنامه‌ریزان این بازی، بازی Warriors’ Dreams در ابتدا به‌عنوان یک اثر برای کنسول سوپر فامیکام (Super Famicom) طراحی شده بود که با نام مناسب «استریت فایتر کلاسیک» (Street Fighter Classic) شناخته می‌شد. به دلیل محبوبیت بسیار زیاد استریت فایتر ۲ نسبت به نسخه قبلی خود، «استریت فایتر کلاسیک» قصد داشت وقایع بازی اول را در یک عنوان امروزی با بودجه‌ی خوب بازسازی کند تا زمانی که «استریت فایتر ۳» (Street Fighter III) آماده عرضه شود. در حالی که توسعه‌دهندگان استریت فایتر ۳ غالباً شامل افراد با تجربه و قدیمی کپکام بودند، تیم توسعه‌دهنده‌ی استریت فایتر آلفا بیشتر از افراد کم‌ تجربه‌ای تشکیل شده بود که تازه به این شرکت پیوسته بودند.

زمانی که دستگاه CPS2 منتشر شد، توسعه پروژه از کنسول سوپر فامیکام به CPS1 منتقل شد، چرا که کپکام هنوز تعداد زیادی از دستگاه‌های CPS1 را در اختیار داشت که قصد داشت آن‌ها را بفروشد. همین‌طور که توسعه‌ی بازی ادامه پیدا می‌کند، استریت فایتر آلفا بسیار پرطرفدار می‌شود و توسعه‌ی آن‌ هم به دستگاه CPS2 منتقل می‌شود. در آن زمان، توسعه استریت فایتر ۳ به دستگاه CPS3 منتقل شد و دستگاه CPS2 تقریباً مشابه یک وسیله‌ی موقت در نظر گرفته شده بود. تا آن زمان، توسعه‌ی نسخه‌ی CPS1 بازی بسیار جلو رفته بود و باتوجه به ویژگی‌های مشابه، هر دو نسخه بازی به صورت پشت‌سرهم توسعه داده شدند و از طریق یک برنامه ترکیبی که آن‌ها توسعه داده بودند، این امکان وجود داشت که بازی هم روی CPS1 و هم روی CPS2 اجرا شود.

این تنها داستان جالب درباره‌ی توسعه استریت فایتر آلفا نیست. برای مثال، گنجاندن شخصیت‌های Guy و Sodom از بازی فاینال فایت (Final Fight)، پیوند بین این دو فرنچایز را مستحکم کرد. تا آن زمان، بسیاری از تبلیغات و گفته‌ها به‌گونه‌ای بود که هر دو بازی فاینال فایت و استریت فایتر در یک جهان مشترک قرار دارند. با این حال، استدلال‌های محکمی برای آن وجود نداشت و فقط اشاره‌هایی کوتاه مثل حضور کوتاه گایل (Guile) و چون-لی (Chun-Li) در پشت‌صحنه‌ی بعضی از استیج‌های بازی فاینال فایت ۲ وجود داشت. البته ناگفته نماند که دو سال قبل شرکت SNK، رقیب اصلی کپکام در بازار ژاپن، با در نظر گرفتن ریو ساکازاکی، قهرمان بازی Art of Fighting به عنوان یک شخصیت قابل بازی و حضورش به‌عنوان یک حریف ویژه در بازی Fatal Fury Special به چنین دستاورد مشابهی دست پیدا کرد. این ارتباط زمانی بیشتر شد که شخصیت Geese Howard جوان به‌عنوان غولأخر یا همان حریف پایانی بازی Art of Fighting 2 ظاهر شد و زمینه‌ی مناسبی را برای سری «کینگ آو فایترز» (King of Fighters) مهیا کرد.

با توجه به این موضوع، دلیل اینکه کپکام این همه فرنچایز بازی‌های مبارزه‌ای – شامل Darkstalkers، Saturday Night Slam Masters و بازی های مختلف مجوزدار از مارول – را روی سخت افزار CPS-2 عرضه کرد، به دلیل کاهش محبوبیت آن در ژاپن در مقایسه با SNK بود. ایتسونو ادعا می‌کند که اکثر بازیکنان ژاپنی در آن زمان باور داشتند که کپکام فقط بازی استریت فایتر ۲ را ساخته است، در حالی که SNK فرنچایز‌های مختلفی همچون «فاتال فیوری» (Fatal Fury)، «آرت آو فایتینگ» (Art of Fighting)، «سامورایی شوداون» (Samurai Shodown) و در نهایت «کینگ آو فایترز» (The King of Fighters) را در اختیار داشت. در واقع، یک کارمند ناشناس شخصیت دن هیبیکی (Dan Hibiki) را به‌عنوان تقلیدی از قهرمانان بازی Art of Fighting خلق کرد – عملاً سر رابرت گارسیا را روی انیمیشن‌های ریو و کن چسباند تا جایی که ممکن است فضای کمتری بگیرد. دن به‌‌‌گونه‌ای طراحی شده بود که به‌عنوان نقطه‌ی مقابل «آکوما» و یک شخصیت ضد آن شناخته می‌شد، شخصیتی که شکست خوردن در مقابل او تحقیرآمیز بود.

در نهایت، سبک هنری بازی در مقایسه با عناوین قبلی (و آینده) استریت فایتر، ظاهر انیمه گونه‌تری به خود گرفته است. بخش زیادی از این امر به دلیل محبوبیت «استریت فایتر ۲: فیلم انیمیشنی» (Street Fighter II: The Animated Movie) بود که در نهایت به عنوان یکی از پنج فیلم پرفروش سال ۱۹۹۴ در ژاپن قرار گرفت. در حالی که خود فیلم وقایع دومین بازی استریت فایتر را بازگو می کرد، سکانس آغازین، ریو را به تصویر می‌کشید که با حرکت معروف شوریوکن خود سینه ساگات قدرتمند را زخمی می‌کرد و برنده اولین مسابقه جهانی مبارزان می‌شد. بسیاری از المان‌های داستانی و طراحی شخصیت‌ها به‌درستی در این سری ادغام می‌شدند و بازی‌های آلفا برجسته‌ترین نمونه آن بودند. در واقع، یک قطعه باکلام از فیلم، با عنوان “Itoshisa to Setsunasa to Kokorotsuyosa to” به‌عنوان یک آهنگ مخفی جایزه در نسخه ژاپنی Street Fighter Zero قرار داده شد.

برخلاف اتفاقات استریت فایتر اصلی، استریت فایتر آلفا بین بازی اول و دوم رخ می‌دهد. برخلاف دو بازی قبلی، هیچ تورنمنت مبارزه‌ای در قصه‌ی این اثر وجود ندارد که به عنوان یک وسیله چارچوب‌بندی عمل کند؛ بیشتر مبارزات بخش اصلی بازی در مکان‌های تصادفی رخ می‌دهند، این یعنی بعد از گذشت یک دهه، بالاخره با یک بازی استریت فایتر مواجه هستیم که کمی با عنوان اثر یعنی «مبارز خیابانی» هم‌خوانی دارد.

فقط ۶ شخصیت از آخرین نسخه‌ی استریت فایتر ۲ به این بازی بازگشته‌اند که شامل شخصیت‌های «ریو»، «کِن»، «ساگات»، «ام. بایسون» و «آکوما» می‌شود. به نظر می‌رسد که ریو، کن و ساگات هر دو از طراحی‌های خود در استریت فایتر ۱ و استریت فایتر ۲ خود الهام گرفته‌اند. ریو هنوز هدبند سفیدش را دارد و رنگ موهایش قهوه‌ای است که چیزی است بین موهای قرمزش از بازی اصلی و رنگ قهوه‌ای تیره‌ای که در استریت فایتر ۲ استفاده برای موهای او استفاده می‌شد. کن موهای بلندتری دارد و آن را با یک روبان قرمز با آن بسته شده است و ساگات یک زخم تازه و شورت بنفش خود را از استریت فایتر اصلی به همراه دارد.

دیگر شخصیت‌های که به سری بازگشته‌اند، با تغیییرات قابل‌توجهی در طراحی مواجه شده‌اند. چون-لی لباس سنتی خود را کنار گذاشته و در عوض یک لباس فرم با جلیقه و کفش ورزشی می‌پوشد، در حالی که مدل موی سنتی او با روبان‌های زرد نگه داشته شده است. لباس ام. بایسون کم‌وبیش به همان شکل است اما این بار او بسیار حجیم‌تر طراحی شده است و بدنی عضلانی دارد که از طراحی لاغرتر خود در استریت فایتر ۲ فاصله گرفته است. آکوما شخصیتی است که بیش‌ترین شباهت را به نسخه‌ی قبلی خود دارد اما این موضوع احتمالاً به دلیل جدید و ناآشنا بودن خود طراحی بوده است چرا که به طور کلی فقط چند بار در سری حضور داشته است. تنها تغییر بزرگی که در طراحی آکوما وجود دارد، این است که او ژست‌های جدیدی را در بازی به کار می‌گیرد که او را از ریو و کن متمایز می‌کند.

برای چهار شخصیت دیگر که از بازی‌های کپکام آمده‌اند. شخصیت‌های Adon و Birdie از بازی اصلی استریت فایتر بازگشته‌اند، در حالی که از بازی فاینال فایت هم دو شخصیت Guy و Sodom حضور پیدا کرده‌اند. طراحی شخصیت Adon نسبت به بازی اصلی استریت فایتر کمی تغییر کرده است و فقط روی لاغر بودن او اغراق شده است. از آن‌طرف، شخصیت Birdie احتمالاً با شدیدترین طراحی دوباره در کل سری مواجه شده است. در استریت فایتر اصلی، Birdie یک قفقازی قد بلند و با صورتی تراشیده و ظاهری پانک و شبیه یک موهاوک واقعی بود. در آلفا، او به قدری عضلانی است که تی هاوک و زنگیف را همچون افرادی بی‌اشتها نشان می‌دهد و همچنین او ریش‌ و سبیل پرپشتی در این نسخه دارد و به‌وصورت کلی ظاهر او به‌عنوان یک موهاوک به طور قابل‌توجهی مسخره‌تر است. اوه و فراموش کردم که اشاره کنم که او در این بازی سیاه‌پوست است و ادعا می‌کند که ظاهر رنگ پریده‌اش در بازی اصلی به این دلیل است که از سرماخوردگی متحمل رنج شده است. طراحی Guy هرچند کم‌و‌بیش همانند طراحی اصلی است اما کمی اصلاح شده است؛ Sodom در مقایسه با طراحی خود در فاینال فایت کمی عضلانی‌تر شده اما به جای کاتاناهایی که در فاینال فایت استفاده کرده بود، از یک جفت سلاح «سای» استفاده می‌کند.

در کنار این شخصیت‌هایی که از قسمت‌های قبلی بازگشته‌اند، ما شاهد حضور شخصیت‌های کاملاً جدیدی هم هستیم. اولین و مهم‌ترین آن‌ها، «چارلی نَش» (Charlie Nash) است. درست است، چارلی نش همان فردی است که گایل به خاطر مرگش در استریت فایتر ۲ خواهان انتقام گرفتن بود. او در استریت فایتر آلفا قابل‌بازی است. به این ترتیب، حرکت چارلی شبیه به گایل است، تنها تفاوت واقعی این است که نش با استایل و فِراسَت بیشتری مبارزه می‌کند. همچنین فالگیری رومی به نام رُز (Rose) هم وجود دارد. رز که اهل ایتالیا است، می‌تواند از نیروی روح خود برای شلیک گلوله‌‌های انرژی استفاده کند و شال خود را با انرژی شارژ کند تا پرتابه‌ها را منعکس کند. در نهایت باید گفت که دن هیبیکی (Dan Hibiki) که در بالا به آن اشاره شد، شبیه کلون‌های استاندارد شخصیت‌های شوتو به نظر می‌رسد اما در واقع یک کلون ضعیف محسوب می‌شود. حرکت پرتابی گادوکن او برد رقت‌انگیزی دارد و آپرکات پرش کوریوکن او ارتفاع کمتری نسبت به حرکت شوریوکن دارد. از سوی دیگر، حرکت Dankuu Kyaku او در واقع یک نوع بسیار ساده‌تر از Hurricane Kick است که بسته به قدرت حمله، حمله را با ضربات اضافی گسترش می‌دهد.

با وجود فقدان یک داستان فراگیر و کلی، هر شخصیت انگیزه‌های خاص خود را دارد. ریو در حال تمرین برای قوی‌تر شدن است، در عین حال، به دنبال مبارزی به نام آکوما می‌گردد که استاد او را کشته است. کن می‌خواهد پس از پیروزی در یک تورنمنت هنرهای رزمی آمریکایی دوباره با ریو دیدار کند تا دوباره به هم متصل شده و همچون دو دوست در کنار هم باشند. چون-لی و چارلی به دنبال شکار ام. بایسون، رئیس گروه شادولو، هستند. در حالی که چارلی از روی وظیفه می جنگد، چون-لی می‌خواهد انتقام مرگ پدرش را که به دست بایسون کشته شده بود، بگیرد. در همین حال، خود بایسون به دنبال قدرتمندترین جنگجویان برای ایجاد یک ارتش است، بیردی که یک جنایتکار معمولی است، به دنبال اثبات شایستگی خود به بایسون و پیوستن به شادولو است تا به شهرت و ثروت برسد.

ساگات که هنوز از شکست خود در اولین تورنمنت جهانی مبارزان (World Warrior tournament) رنج می‌برد، به دنبال پیدا کردن ریو و مسابقه‌ی مجدد است. از سوی دیگر، آدون (Adon) از ضعف نشان داده شده توسط ارباب سابقش یعنی ساگات بیزار شده و می‌خواهد ساگات را شکست دهد و پادشاه واقعی موی تای (Muay Thai) شود. رز می‌داند که روز رستاخیز در حال نزدیک شدن است و به دنبال قدرت شیطانی مسئول آن می‌گردد. از قضا، مشخص می‌شود که رز و بایسون دو بخش از یک روح هستند. رز در واقع تجسم بخش خوب و نیک روح بایسون است. گای به دنبال ادامه و تسلط بر تمرینات خود تحت سبک بوشینریو (Bushinryu) است. سادوم، عضو سابق گروه Mad Gear، به دنبال بازسازی سندیکای جنایتکاران است، البته این‌بار با نفوذ بیشتر ژاپنی‌ها. آکوما هم همچون همیشه صرفاً به دنبال حریفی قدرتمند برای مبارزه می‌گردد تا او را به چالش بکشد و از میان بردارد. فقط شخصیت دَن باقی می‌ماند. او پسر هنرمند رزمی کاری به نام گو هیبیکی است، مردی که یک چشم ساگات را کور و بهای آن را با جان خود پرداخت کرد. دَن می خواهد با شکست دادن ساگات در نبردی تن‌به‌تن انتقام پدرش را بگیرد.

در حالی که گیم‌پلی بازی همچنان به ریشه‌ها وفادار است اما مقدار قابل‌توجهی نسبت به بازی استریت فایتر ۲ و نسخه‌های مختلف آن تغییر کرده است. در درجه اول، بازی حتی در مقایسه با استریت فایتر ۲ سوپر توربو هم روان‌تر به نظر می‌رسد. یک تفاوت کلیدی، اضافه شدن کمبوهای زنجیره‌ای است: توانایی ترکیب و اتصال آسان حملات معمولی از سبک به متوسط و سنگین با تأکید کمتر بر زمان‌بندی دقیق در مقایسه با کمبوهای سنتی چنین نتیجه‌ای را دربرداشته است. کپکام برای اولین‌بار این مفهوم را در بازی Darksiders: Night Warriors آزمایش کرد اما سری بازی مارول در مقابل کپکام آن را محبوب کرد. مکانیک سوپر کمبو از سوپر استریت فایتر ۲ توربو بازگشته و گسترش پیدا کرده است. اکنون هر شخصیت دارای چندین سوپر کمبو است – هر شخصیت حداقل دوتا دارد و برای جلوگیری از سردرگمی حرکات متفاوتی دارند. ریو، کن، چون-لی، ساگات و ام. بایسون همگی سوپر کمبوهای خود از بازی سوپر توربو را حفظ کرده‌اند و یک سوپر کمبو جدید هم دریافت کرده‌اند. برای جبران این سوپر کمبوهای اضافی، پر کردن نوار مخصوص سوپر کمبو‌ها آسان‌تر است و به جای یک سطح، سه سطح دارند و به شخصیت‌ها اجازه می دهند تا سه سوپر کمبو را با یک پیمانه کامل اجرا کنند. علاوه بر آن، سوپر کمبوها می‌توانند تقویت هم شوند. با فشار دادن دو دکمه ضربه مشت یا لگد (بسته به حرکت) به جای یکی، بازیکنان می‌توانند یک نوع “سطح ۲” از سوپر کمبو شخصیت را اجرا کنند که هزینه آن ۲ بخش از نوار حرکت سوپر کمبو است اما آسیب بیشتری به حریف وارد می‌کند. با فشردن سه دکمه‌ی ضربه مشت یا لگد سه سطح از نوار حرکت سوپر کمبو مصرف می‌شود و قوی‌ترین حالت این حرکت اجرا می‌شود که از نظر بصری هم زیباترین است.

استریت فایتر آلفا مکانیک‌های مختلف دیگری را به سری استریت فایتر اضافه می‌کند. شخصیت‌ها اکنون می‌توانند حملات را در هوا مسدود کنند – توانایی خلاقانه‌ای که به آن «دفع هوایی» (air blocking) گفته می‌شود – مکانیک دیگری که مستقیماً از Darkstalkers گرفته شده است. بازیکنان همچنین می‌توانند با استفاده از مکانیک Alpha Counter که در ژاپن به آن Zero Counter گفته می‌شود، حملات دشمن را با دفع و ضد حمله پاسخ دهند. هزینه‌ی این حرکت خالی کردن یک نوار از حرکات ویژه شما است. توانایی انتخاب بین سرعت حالت نرمال و توربو بازگشته است، اگرچه توربو به اندازه قبل سریع نیست. Warriors’ Dreams همچنین گزینه‌ای برای فعال کردن قابلیت دفع یا همان بلاک کردن خودکار اضافه می‌کند. با این قابلیت، بازی به صورت خودکار در هر زمان که بازیکن در خطر حمله قرار بگیرد، ضربه را بلاک می‌کند، فقط تا زمانی که آن‌ها حمله نکنند یا با اختیار و قدرت خودشان حرکت نکنند. هیچگاه این قابلیت را به‌درستی متوجه نشدم. مشخص است که این قابلیت برای بازیکنان کم تجربه‌تر در نظر گرفته شده است اما تأثیر آشکار و قابل‌توجهی روی گیم‌پلی ندارد. همچنین در این بازی شخصیت‌هایی که روی زمین افتاده‌اند، می‌توانند روی زمین غلت بزنند که این کار باعث می‌شود آن‌ها راحت‌تر از دشمن فرار کنند.

قابلیت‌های جدید دیگری هم به بازی اضافه شده است. شما می‌توانید در هر مبارزه برای یک بار با زدن دکمه‌ی استارت قابلیت طعنه‌زدن (Taunt) را انجام دهید. این تا حدی یک اشاره دیگر به بازی Art of Fighting بود، جایی که دشمنان با طعنه‌زدن می‌توانستند نوار روحیه خود را تخلیه کنند اما در استریت فایتر آلفا این قابلیت فقط برای عصبانی کردن حریف به کار می‌رود. همچنین بسته به اینکه یک مبارزه را چگونه به پایان رسانده‌اید، آیکون پیروزی متفاوتی نشان داده می‌شود. یعنی اگر مبارزه را با یک حمله‌ی عادی پیروز شده باشید، با اینکه همان مبارزه را با یک حرکت ویژه یا سوپر کمبو خاتمه دهید، آیکون پیروزی متفاوتی را می‌بینید.

بخش آرکید پله‌ای استاندارد هم از بازی استریت فایتر ۲ به این اثر بازگشته است اما این بار تعداد حریفان شما فقط به ۸ حریف محدود شده است. برای جبران این کاستی، توجه بیشتری روی بخش داستانی بازی انجام شد. در این بخش شخصیت‌های مختلف با غولآخرهای (باس‌فایت‌های) گوناگون مواجه می‌شوند و قبل از مبارزه گفتگویی میان آن‌ها شکل می‌گیرد. بازیکنان همچنین می توانند تمام ویژگی‌های مورد انتظار در یک بازی استریت فایتر را در اینجا هم ببیند، از جمله توانایی مبارزه در مقابل یک شخصیت یکسان. البته یک بار دیگر، هر کاراکتر تنها به یک پالت رنگی جایگزین محدود می‌شود. پالت استاندارد با انتخاب شخصیت با دکمه‌ی مشت و پالت جایگزین با دکمه‌ی مخصوص ضربه با پا یا همان لگد انتخاب می‌‌شود.

همچنین رازها و شخصیت‌های پنهانی هم در این بازی وجود دارد. هر سه شخصیت ام. بایسون، آکوما و دن هیبیکی از شخصیت‌های مخفی بازی هستند. این یعنی آن‌ها در ابتدا در صفحه‌ی اصلی انتخاب شخصیت‌های بازی دیده نمی‌شوند. آن‌ها را می‌توان با انجام حرکات خاصی روی صفحه انتخاب شخصیت انتخاب کرد؛ درست مانند انتخاب آکوما در بازی سوپر استریت فایتر ۲ توربو. در حالی که بایسون در بخش داستانی بعضی از شخصیت‌ها به‌عنوان حریف ظاهر می‌شود، می‌توان با تکمیل اهداف خاص در حالت آرکید، با آکوما و دن به‌عنوان حریفان ویژه مبارزه کرد. در نهایت، باید به یک بخش ویژه به نام Dramatic Battle Mode اشاره کرد. این یک ایستر اِگ (Easter Egg) زیبا است که اجازه می‌دهد دو بازیکن در نقش‌های ریو و کن در مقابل ام.‌ بایسون به‌صورت دو در مقابل یک نبرد کنند؛ دقیقا چیزی مشابه انیمیشن پایانی بازی استریت فایتر ۲.

استریت فایتر آلفا احتمالا اولین بازی از این سری بود که واقعا از قابلیت های گرافیکی سخت افزار CPS3 استفاده می کرد. اگرچه بازی سوپر استریت فایتر ۲ و نسخه‌های پسین آن روی همین سخت‌افزار اجرا می‌شدند اما به دلیل مقدار زیاد دارایی‌های (asset) قدیمی و بازیافتی، شخصیت‌های جدید برای تطابق بهتر با شخصیت‌های قدیمی‌تر محدود شدند. استریت فایتر آلفا چنین محدودیت‌هایی را نداشت. انیمیشن‌های استریت فایتر آلفا به زیبایی بازی «دارک‌استاکرز» (Darkstalkers) نبود اما با فاصله از استریت فایتر ۲ بهتر بود. در هر حمله فریم‌های بیشتری از انیمیشن نمایش داده می‌شد و سبک هنری جدید کارتونی آن که به طور کلی با بازی های CPS2 منظبق بود، توانست بهتر بر افزایش قدرت گرافیکی این سخت‌افزار تأکید کند. تنها مشکل واقعی من در رابطه با این بازی این است که بیشتر شخصیت‌ها همان استیج‌های مشابه قبل را دریافت کرده‌اند. می‌دانم که این یک شکایت جزئی است اما با توجه به تلاش بسیار زیادی که در طراحی استیج‌های استریت فایتر ۲ انجام شد، انتظار بیشتری از این بازی داشتم و همین باعث احساس ناامیدی من‌ شد. خوشبختانه، عناوین آینده تنوع استیج‌ها یا همان زمین‌های مبارزه را بهبود می‌بخشند.

از نظر طراحی صدا، این بازی تیم بسیار بزرگ‌تری را در اختیار داشت. ایسائو آبه (Isao Abe) و سیون نیشیگاکی (Syun Nishigaki) که در تیم طراحی صدا سوپر استریت فایتر ۲ هم فعالیت داشته‌اند، اکنون بازگشته‌اند. در کنار آن‌ها، سِتسو یاماموتو (Setsuo Yamamoto)، یوکو کادوتو (Yuko Kadota)، نائوکی ایوامی (Naoki Iwami) و نائوشی میزوتو (Naoshi Mizuta) هم به این تیم اضافه شده‌اند. جلوه‌های صوتی توسط هیروکی کاندو (Hiroaki Kondo) و ریوجی یاماموتو (Ryoji Yamamoto) طراحی شده است. همچنین آلفا اولین بازی این سری است که چندین صداپیشه حرفه‌ای را برای شخصیت‌های مختلف استفاده می‌کند.

تمام شخصیت‌هایی که از استریت فایتر ۲ بازگشته‌اند، به‌خوبی موسیقی مخصوص خود را از آن بازی حفظ کرده‌اند تا بهتر با زیبایی‌شناسی بازی هماهنگ شوند. به همین ترتیب، موسیقی مخصوص شخصیت بیردی به شدت براساس موسیقی او از استریت فایتر اصلی گرفته شده، در حالی که موسیقی مخصوص گای از موسیقی مرحله ۱ او از بازی فاینال فایت گرفته شده است. از طرف دیگر، شخصیت‌های آدون و سادوم موسیقی‌های جدیدی را دریافت کردند. چنین چیزی را می‌توان برای دیگر شخصیت‌های بازی هم گفت. از بین تمام موسیقی‌های اصلی و جدید بازی، فکر می‌کنم موسیقی مخصوص دَن بیش از همه موردعلاقه من است، هر چند از موسیقی‌های مخصوص چارلی و رز هم خوشم می‌آید. به دلایلی، متوجه شدم که موسیقی‌های مختلف استریت آلفا از موسیقی‌های منو تا موسیقی‌ مخصوص شخصیت‌ها و موسیقی‌ مربوط به پیروزی نبرد احتمالاً در کل فرنچایز موردعلاقه من هستند. جلوه‌های صوتی هم نسبت به سوپر استریت فایتر ۲ تأثیرگذارتر به نظر می‌رسند. نمونه‌های صوتی هم تقریباً هم‌تراز با سوپر استریت فایتر ۲ است که البته منطقی است زیرا هر دو بازی از نمونه‌های صوتی جدید و روی یک سخت‌افزار استفاده می‌کنند. به نظر می‌رسند که آلفا تأکید بیشتری روی این نمونه‌های صوتی گذاشته است.

تم شخصیت دن هیبیکی در استریت فایتر آلفا ۱

Loaded: 4.93%

Remaining Time 1:33

قبل از اینکه به سراغ بحث درباره‌ی پورت‌های خانگی اصلی و واقعی این بازی بپردازم، نسخه‌ای از این بازی وجود دارد که دوست دارم درباره‌ی آن صحبت کنم. قبلاً اشاره کردم که کپکام بازی استریت فایتر آلفا را روی هر دو سخت‌افزار CPS1 و CPS2 توسعه داده است. در حالی که نسخه CPS2 نسخه اصلی منتشر شده در دستگاه‌های آرکید بود، نسخه CPS1 نیز با ظرفیت بسیار محدودتری منتشر شد. کپکام در تلاشی نافرجام برای رقابت باNeoGeo AES شرکت SNK، تصمیم گرفت تا Capcom Play System Changer یا CPS Changer را در سال ۱۹۹۴ منتشر کند. به جای توسعه کارتریج برای مصارف خانگی، CPS Changer مستقیماً به کانکتورهای برد آرکید CPS1 متصل شد و در مجموع، تنها ۱۲ بازی روی این سیستم منتشر شد که آخرین عنوان استریت فایتر زیرو (Street Fighter Zero) بود. نسخه CPS-1 بازی استریت فایتر زیرو جدا از کیفیت صدا، تقریباً با نسخه CPS-2 یکسان است. موسیقی باید با توجه به تراشه صدای ضعیف CPS-1 دوباره تنظیم می‌شد، بسیاری از نمونه‌های صوتی باید فشرده می شدند و برخی از جلوه‌های صوتی کاملاً جایگزین شدند.

در رابطه با پورت‌های خانگی، این بازی تقریباً به‌صورت همزمان برای دستگاه‌های پلی‌استیشن ۱ و سگا سَترن (Saturn) منتشر شد. هر دو پورت به‌صورت معقولی از نظر کیفی به نسخه‌ی آرکید نزدیک بودند و البته با ویژگی‌های اضافی منتشر شدند که شامل یک موسیقی‌متن با تنظیم جدید، یک بخش Versus دونفره و یک حالت تمرین (Training Mode) می‌شدند که اولین بار برای یک پورت کنسولی استریت فایتر در دسترس قرار می‌گیرند. حالت تمرین یک مفهوم ساده است که به یک ضرورت در بازی‌های مبارزه‌ای تبدیل شده است و در هسته‌ی خود محیطی امن برای تمرین حرکات و کمبوهای شخصیت‌ها به بازیکنان می‌دهد و به طور کلی شخصیت حریف کاملاً ثابت است؛ هرچند در بازنگری‌های بعدی این مفهوم، شخصیت حریف می‌تواند توسط یک کنترلر دیگر یا هوش مصنوعی بازی کنترل کرد. نسخه پلی استیشن یک ماه قبل از نسخه سگا سترن در ژاپن و آمریکای شمالی عرضه شد، در حالی که نسخه سگا سترن چهار ماه جلوتر از نسخه پلی‌استیشن در اروپا عرضه شد.

در نهایت، یک پورت کوچک شده توسط کرافیش اینتراکتیو (Crawfish Interactive) بر روی کنسول گیم‌بوی کالِر (Game Boy Color) توسعه داده شد و ظاهراً در سال ۱۹۹۹ در اروپا منتشر شد، در حالی که آمریکای شمالی و ژاپن به ترتیب در مارس ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱ شاهد انتشار آن بودند. باوجود قدرت سخت‌افزاری محدود که به گرافیک و صداگذاری بازی لطمه می‌زند، گیم پلی و فهرست شخصیت‌ها نسبت به نسخه آرکید بسیار دقیق است؛ به‌خصوص اگر بخواهیم آن را با پورت بازی استریت فایتر ۲ برای کنسول گیم‌بوی مقایسه کنیم؛ آن پورت بر اساس چند نسخه‌ی مختلف تولید شده بود و نمی‌توان آن را به عنوان پورت قابل‌قبول و معتبری از نسخه خاصی دسته‌بندی کرد.

در نهایت، استریت فایتر آلفا در تاریخ بازی‌های مبارزه‌ای گم شد که شاید سرنوشت غم‌انگیزی برای اتفاق بزرگ بعدی در فرنچایز استریت فایتر به نظر برسد اما هنوز هم تا به امروز توانسته تأثیر قابل‌توجهی روی این سری بگذارد. بازی Street Fighter Alpha: Warriors’ Dreams شاید بازی فوق العاده‌ای نباشد که در آزمون دشوار زمان با کمال شایستگی مقاومت کرده باشد اما Street Fighter Alpha: Warriors’ Dreams هم این‌گونه نبود. هر دو بازی توانستند زمینه‌ی شگفت‌انگیزی را فراهم کنند تا بازنگری‌ها و نسخه‌های آینده بتوانند به اصلاح و تکمیل آن کمک کنند. وقتی در نظر بگیرید که استریت فایتر آلفا در ابتدا به‌عنوان یک نسخه‌ی فرعی با بودجه‌ی تولید معمولی تولید شده بود که بتوانند تا زمان عرضه‌ی استریت فایتر ۳ توجه توده‌ی طرفداران را به خودل جلب کند، این واقعیت که توانست از یک عنوان SNES تا آخرین سخت‌افزار آرکید کپکام پیش برود، به خودی خود یک پیروزی محسوب می‌شود.

Street Fighter Alpha 2

با توجه به موفقیت نسبی بازی استریت فایتر آلفا ۲ در ژاپن، منطقی بود که کپکام تصمیم به توسعه و عرضه‌ی دنباله‌ی این اثر بگیرد. در نتیجه‌، «استریت فایتر آلفا ۲» (Street Fighter Alpha 2) یک سال بعد در تاریخ ۲۷ فوریه ۱۹۹۶ در ژاپن و ۲۹ فوریه همان سال در اروپا و در نهایت در ۶ مارس ۱۹۹۶ در آمریکای شمالی عرضه شد. احتمالاً در پاسخ به انتقادات در مورد بازبینی‌های متعدد استریت فایتر ۲، ادامه‌ی استریت فایتر آلفا به‌عنوان یک دنباله‌ی کامل در نظر گرفته شد.

البته، با توجه به داستان بازی شاید «دنباله» واژه‌ی کاملاً دقیقی برای استریت فایتر آلفا ۲ نباشد چراکه این بازی وقایعی را جایگزین وقایع بازی اول می‌کند. تقریباً همانند همان کاری که هر کدام از نسخه‌های بازنگری‌شده‌ی استریت فایتر ۲ انجام داده بودند. به همین خاطر ، من به طور کلی از آن به عنوان یک «دنباله جایگزین» یاد می‌کنم، بسیار شبیه به Capcom’s Night Warriors: Darkstalkers’ Revenge که جایگزین Darkstalkers: The Night Warriors در مجموعه اصلی شد. هم استریت فایتر آلفا ۲ و هم Night Warriors داستان تازه‌ای را برای نسخه‌ی پیشین خود روایت و محتوای و ویژگی‌های جدیدی را هم اضافه می‌کنند.

اطلاعات زیادی در مورد توسعه استریت فایتر آلفا ۲ وجود ندارد و به دلیل موفقیت نسخه اصلی، کپکام تصمیم گرفت تا نسخه‌ای اجاره‌ای از این بازی را توسعه دهد و در نتیجه برنامه اصلی خود برای استفاده از این بازی برای فروش باقی‌مانده‌ی دستگاه‌های CPS2 خود به تعویق بیندازد. تنها بینش واقعی درباره‌ی برنامه‌ریزی بازی از سوی شینجی میکامی می‌آید که ادعا می‌کند آن‌ها تصمیم گرفتند روی افزایش آسیب حملات معمولی تمرکز کنند تا بر روی حرکات ویژه تأکید بیشتری داشته باشند.

تمام ۱۳ شخصیت بازی استریت فایتر آلفا به دنباله‌ی این اثر برگشته‌اند و سه شخصیت آکوما، ام بایسون و دَن هیبیکی به فهرست اولیه‌ی شخصیت‌ها اضافه شده‌اند. علاوه بر این‌ها، ۵ شخصیت جدید به فهرست شخصیت‌های بازی پیوسته‌اند که در آن زمان این بیشترین تعداد شخصیت جدید در یک بازی استریت فایتر بود. دو شخصیت زنگیف و دالسیم از بازی استریت فایتر ۲ به این بازی اضافه شده‌اند. شخصیت جِن (Gen) از اولین بازی استریت فایتر و شخصیت رولِنتو (Rolento) غولآخر مرحله‌ی ۴ بازی فاینال فایت دیگر شخصیت‌های اضافه‌شده به این اثر هستند. در نهایت، یک شخصیت کاملاً جدید به نام ساکورا کاسوگانو (Sakura Kasugano)، یک دختر مدرسه‌ای که از طرفداران پروپاقرص ریو است، به جمع شخصیت‌های این بازی پیوسته است تا مجموع فهرست شخصیت‌ها به عدد ۱۸ برسد.

خط داستانی اغلب شخصیت‌های بازگشتی نسبت به Warriors’ Dreams بدون تغییر مانده است. با این حال، شخصیت دن هیبیکی اکنون بیش از قبل به یک چهره کمدی تبدیل شده است و روی مهارت بیشتر در سبک مبارزه‌ی خودآموخته‌ی Saikyō-ryū تمرکز کرده تا بتواند قاتل پدرش را شکست دهد. دالسیم سعی می‌کند برای دهکده فقیرش پول جمع کند، در حالی که زانگیف به جهان سفر می‌کند تا قدرت سرزمینش را نشان دهد. رولِنتو می‌خواهد آرمان‌شهر خودش را بسازد که او را به درگیری با سادوم سوق می‌دهد که برای بازسازی گنگ Mad Gear تلاش می‌کند. جِن یک قاتل است که از سرطان خون رنج می‌برد و به دنبال حریف شایسته‌ای می‌گردد تا بلکه در جنگ بمیرد. او در حین مسیرش با چون-لی، یکی از شاگردان سابقش، مواجه می‌شود و به او سرنخ‌هایی درباره‌ی موقعیت مکانی فعلی ام. بایسون می‌دهد. در نهایت ساکورا پس از دیدن یکی از مبارزات ریو، او را ستایش می‌کند و به دنبال پیدا کردن او است تا بتواند زیر نظر او تمرین کند (یا حداقل از او امضا بگیرد). آلفا ۲ از نظر گیم پلی نیز بر اساس نسخه قبلی خود ساخته شده است. بیشتر مکانیزم‌های بازی قبلی به غیر از سیستم کمبو زنجیره‌ای (Chain Combo)، در استریت فایتر آلفا ۲ بازمی‌گردند – اگرچه تعداد کمی از شخصیت‌ها هنوز می‌توانند آن‌ها را اجرا کنند. برای جبران این موضوع، شخصیت‌ها توانایی اجرای قابلیتی به نام Combos Custom را دارند: با زدن دو دکمه ضربه مشت و ضربه لگد به طور همزمان، بازیکنان می‌توانند حداقل یک و نیم سطح از نوار حرکات ویژه‌ی خود را مصرف کنند و حالت ویژه‌ای را فعال کنند که به آن‌ها اجازه می دهد تا برای مدت محدودی حملات را آسان‌ترین بهم متصل کنند. به همین خاطر، اجرا کمبوهای استاندارد نسبت به بازی‌های قبلی بسیار دشوارتر است. حالا هر کاراکتر دو Alpha Counters متفاوت دارد که از طریق حرکات استاندارد بازی قبلی انجام می‌شود. پالت‌های رنگی هم برای هر شخصیت استاندارد به عدد ۴ افزایش یافته است.

حالت آرکید همانند بازی قبلی است. بازیکنان در مقابل ۸ حریف مختلف قرار می‌گیرند و حریف نهایی توسط شخصیت انتخاب‌شده تعیین می‌شود. با این حال، استریت فایتر آلفا ۲ با قرار دادن یک مینی باس‌فایت یک پیچ‌و‌تاب اضافی به این بخش اضافه می‌کند. با انجام یک سری شرایط خاص، مسابقه چهارم با پیام سنتی Here Comes A New Challenger قطع می‌شود و یک حریف ویژه با کنترل CPU ظاهر می‌شود که قبل از نبرد هم مکالمه‌هایی همچون مکالمه با حریف پایانی بین دو شخصیت ردوبدل می‌شود.شخصیت آکوما در بخش آرکید فقط می‌تواند تحت شرایط خاصی به عنوان یک حریف یا باس‌فایت مخفی ظاهر شود اما با نسخه‌ای متفاوت از حالت عادی او مواجه می‌شوید که در اینجا از آن به‌عنوان «شین آکوما» (Shin Akuma) یاد شده است. این نسخه از آکوما دیگر عقب‌نشینی نمی‌کند و قدرت واقعی خود را به نمایش می‌گذارد. همچنین استریت فایتر آلفا ۲ چند آیکون جدید برای پیروزی در نبرد هم اضافه کرده است که در حالت‌های مختلف نشان داده می‌شوند.

اکثر اسپرایت‌های شخصیت‌ها از بازی استریت فایتر آلفا ۱ گرفته شده است و تنها استثنا برای شخصیت دن هیبیکی است که اسپرایت‌های او دوباره طراحی شده و بهبود پیدا کرده است. شخصیت‌های جدید به همان سبک شخصیت‌های قبلی طراحی شده‌اند و همگی کاملاً به هم متصل می‌شوند. با این حال، مراحل تا حد زیادی برای بهتر شدن بازنگری شد. من معتقدم که برخی از بهترین استیج‌های بازی‌های مبارزه‌ای کپکام از آلفا ۲ آمده است. در میان این استیج‌ها، علاقه‌مندی‌های شخصی من عبارتند از استیج کن که جشن تولدی برای نامزدش الیزا برگزار می‌کند و در آن گروهی از شخصیت‌های بازی‌های دیگر کپکام حضور دارند، استیج مخصوص رولنتو و خانه ساکورا که اخیراً با عشق در Street Fighter V بازسازی شده است. یکی از نکات شایان ذکر دیگر هم استیج مخصوص شخصیت گای است که شخصیت زیادی از سری فاینال فایت در آن دیده می‌شود و بسیار جالب است که از میان آن‌ها بسیاری از شخصیت‌ها در بازی‌های بعدی استریت فایترهای به شخصیت‌های قابل‌بازی تبدیل شدند.

بسیاری از آهنگ‌ها و جلوه‌های صوتی نیز از آلفا اصلی بازیافت شده‌اند. سیون نیشیگاکی (Syun Nishigaki) و ستسوئو یاماموتو (Setsuo Yamamoto) به‌عنوان آهنگساز از آلفا ۱ بازگشتند و تاتسورو سوزوکی (Tatsuro Suzuki) هم به آن‌ها پیوست. بخش عجیب ماجرا این است که آلفا ۲ با وجود اجرا روی سخت افزار یکسان، آهنگ های آلفای اصلی را کاملا دوباره تنظیم کرده است و همین منجر به صدایی کامل‌تر و غنی‌تر می‌شود. من نمی توانم به یک آهنگ فکر کنم که در آن نسخه آلفا ۲ را بر نسخه اصلی ترجیح ندهم. علاوه بر این، تعدادی آهنگ جدید نیز وجود دارد. موسیقی‌متن زنگیف از تم کلاسیک استریت فایتر ۲ گرفته شده است، در حالی که موسیقی‌متن رولنتو از موسیقی مرحله ۵ بازی فاینال فایت استفاده می‌کند. موسیقی‌متن دالسیم یک آهنگ اورجینال است، یک موسیقی بسیار غم‌انگیز و درون‌گرا. موسیقی شخصیت جِن نیز اورجینال است، هر چند به نظر می‌رسد که موسیقی مخصوص او از موسیقی اولین بازی استریت فایتر الهام گرفته شده است. در نهایت، موسیقی ساکورا وجود دارد که به‌صورت آشکارا موردعلاقه‌ترین موسیقی موردعلاقه‌ی من بین موسیقی‌های شخصیت‌ها در این بازی است. آهنگی پرانرژی و نشاط‌آور که کاملاً نمایانگر یک مبارز جوان است. صداگذاری نیز نسبت به نسخه اصلی گسترش یافته است و بدون کاهش کیفیت صدا از نمونه‌های صوتی جدید برای شخصیت‌های جدید و شخصیت‌های قدیمی استفاده شده است. هیروکی کاندو (Hiroaki Kondo) که در بازی قبلی هم وظیفه‌ی طراحی صدا را برعهده داشت، بازگشته است تا به‌تنهایی وظیفه‌ی طراحی صدا را در استریت فایتر آلفا ۲ بر عهده دارد. به‌وضوح سیستم صوتی دستگاه CPS2 بسیار مؤثرتر از دفعه‌ی قبل عمل می‌کند.

تم ساکورا در استریت فایتر آلفا ۲

Loaded: 4.56%

Remaining Time 1:33

در مقایسه با بازی‌های قبلی، آلفا ۲ اسرار بسیار کمتری نسبت به نسخه‌های قبلی دارد. نسخه ژاپنی فقط یک لباس جایگزین برای چون-لی داشت – لباس سنتی کیپائو او از استریت فایتر ۲ – که می توان در فهرست انتخاب شخصیت با استفاده از یک کد ساده به آن دسترسی داشت. برای این‌ کار، باید در صفحه‌ی انتخاب شخصیت روی شخصیت چون-لی بایستید، و دکمه‌ی استارت را برای ۵ ثانیه فشار دهید و سپس در حالی که دکمه‌ی استارت را نگه‌ داشته‌اید، شخصیت چون-لی را انتخاب کنید. خوشبختانه، نسخه‌های آمریکایی و اروپایی توانسته‌اند با اضافه کردن رازهای بیشتر کمی این موضوع را بهبود دهند. اولین و مهم‌ترین آن‌ها، حضور «اِویل ریو» (Evil Ryu) بود. اساس طراحی این شخصیت بر پایه‌ی این مفهوم ساخته شده است که چه می‌شد اگر این قهرمان کلاسیک تسلیم نیروی Satsui no Hadou می‌شد. همچنین نسخه‌های EX شخصیت‌های دالسیم و زنگیف بر اساس نسخه‌های چمپیونز ادیشن وجود داشت. این سه شخصیت جدید توسط شعبه‌ی آمریکا شرکت کپکام به بازی اضافه شدند و به همین دلیل در نسخه اصلی ژاپنی غایب بودند.

همچون بازی‌های قبلی، استریت فایتر آلفا ۲ برای پلی‌استیشن و سگا سترن منتشر شد. نسخه پلی‌استیشن یک ماه قبل از سترن در ژاپن منتشر شد – نسخه‌های آمریکای شمالی به طور همزمان در ۳۰ سپتامبر ۱۹۹۶ منتشر شدند. در حالی که نسخه اروپایی سترن یک ماه قبل از نسخه پلی استیشن عرضه شد. هر دو نسخه دارای یک موسیقی‌ متن دوباره تنظیم شده است که دارای یک بخش Versus و یک حالت تمرینی بود اما نسخه‌ی سترن یک حالت Survival Mode انحصاری هم داشت. علاوه بر این، نسخه سترن نیز تنها نسخه‌ای بود که شخصیت های مخفی را به نسخه آمریکایی اضافه کرد. پورت پلی‌استیشن نیز در این مرحله شروع به نشان‌دادن محدودیت‌های خود با بازی‌های دوبعدی کرد، در حالی که نسخه سترن بسیار به نسخه اصلی نزدیک‌تر بود و به خاطر پورت‌های عالی بازی‌های مبارزه‌ای دوبعدی شهرت داشت. همانند استریت فایتر آلفا ۱، نسخه پلی‌استیشن نهایتاً در اواخر سال ۱۹۹۷ به کامپیوترهای شخصی ویندوز پورت شد. به طرز چشمگیری، آن نسخه هنوز هم در GOG در دسترس است. در نهایت، پورت های استریت فایتر زیرو و استریت فایتر زیرو ۲ برای کامپیوتر در یک بسته دوتایی منحصراً در ژاپن فروخته می شوند.

بگذارید به یکی از پورت‌های جنجال‌برانگیز بپردازیم. نسخه عجیب‌و‌غریب و واقعاً بی‌معنی سوپر نینتندو (SNES). این نسخه پس از نسخه‌های سترن و پلی‌استیشن اولین بار در نوامبر ۱۹۹۶ در آمریکای شمالی و ماه بعد در سایر نقاط منتشر شد. این بازی تنها توسط کپکام در ژاپن منتشر شد: تا آن زمان، همه به پلتفرم‌های نسل پنجم نقل‌مکان کرده بودند، بنابراین نینتندو باید خودش آن را در آمریکای شمالی و اروپا منتشر می کرد. این بازی از تراشه S-DD1 برای فشرده‌سازی گرافیک استفاده می‌کرد تا توانایی SNES در پردازش گرافیک را سرعت بخشد. متأسفانه، بازی از زمان بارگذاری طولانی رنج می‌برد که برای یک بازی SNES بسیار عجیب بود.

این موضوع به‌تنهایی چندان هم بد نیست اما گیم‌پلی بازی هم مناسب به نظر نمی‌رسد. حتی اگر بخواهیم پورت استریت فایتر آلفا ۲ با پورت سوپر استریت فایتر ۲ – اثری که برای همین سخت‌افزار پورت شده‌ است – مقایسه کنیم، چیزی درباره‌ی این پورت درست به نظر نمی‌رسد. پورت بازی استریت فایتر آلفا ۲ برای کنسول سوپر نینتندو نه‌تنها شبیه بازی استریت فایتر آلفا ۲ نیست، بلکه حتی حس یک بازی استریت فایتر را هم به‌صورت کلی القا نمی‌کند. بدترین قسمت این است که می‌توانم به دو گزینه دیگر فکر کنم که کپکام می‌توانست برای انتشار یک محصول بهتر انجام دهد. چرا آن‌ها پورت نسخه‌ی CPS1 بازی استریت فایتر آلفا ۱ را برای SNES منتشر نکردند؟ منظورم این است که حداقل در آن صورت بازی اول و طرح اصلی سری آلفا می‌توانست در این کنسول به ثمر بنشیند. چیزی که من را بیشتر گیج می‌کند این واقعیت است که آن‌ها سعی نکردند بازی‌های مبارزه ای دو بعدی را روی نینتندو ۶۴ منتشر کنند. اکثر این بازی‌های حتی در آن زمان انحصاری پلی‌استیشن نبودند و کنسول N64 هم در آن زمان در مجموع از کمبود بازی‌های مبارزه‌ای رنج می‌برد. من حتی عقیده‌ دارم که کنترلر عجیب کنسول N64 می‌توانست یک کنترلر عالی برای بازی‌های مبارزه‌ای کپکام باشد. ۶ دکمه‌ی عادی و یک D-Pad واقعی می‌توانست حتی از کنترلر پلی‌استیشن ۱ برای یک بازی مبارزه‌ای بهتر باشد اما در عوض ما با چنین پورتی برای SNES مواجه شدیم. برای اینکه بهتر موضوع را درک کنید، باید بگویم که پورت اولین بازی استریت فایتر آلفا برای دستگاه گیم‌بوی کالر (Game Boy Color) بهتر از پورت استریت فایتر آلفا ۲ برای کنسول SNES کار می‌کرد. این برای کپکام و نینتندو شرم‌آور است.

استریت فایتر آلفا ۲ فرمول اثر پیشین خود را تا حدی بهبود بخشید و حتی آن را تحت‌الشعاع قرار داد و در زمانی که کپکام در حال تجربه فرنچایزهای جدید هم در ژانر مبارزه‌ای و هم در ژانرهای دیگر بود، توانست نام استریت فایتر را حفظ کند. بازی استریت فایتر آلفا ۲ توانست جایزه‌های متعددی را از مجله‌های مختلف حوزه‌ی بازی‌های ویدئویی در ژاپن و در سراسر جهان دریافت کند. حتی مجله‌ی Gameset از آن به‌عنوان بهترین بازی مبارزه‌ای و بهترین بازی سال ۱۹۹۶ یاد کرد و این نشریه شخصیت دن هیبیکی را از بهترین شخصیت‌های آن سال در بازی‌های ویدیویی خطاب کرد. مجله‌ی GameFan استریت فایتر آلفا ۲ را به‌عنوان بهترین بازی مبارزه‌ای سال و مجله‌ی Electronic Gaming Monthly آن را به‌عنوان بهترین بازی آرکید سال انتخاب کردند. پورت‌های این اثر برای کنسول‌های خانگی هم با فروش خوبی مواجه شدند. پورت بازی برای کنسول سگا سترن فقط بیش از ۴۰۰ هزار نسخه در ژاپن فروش کرد. با این حال، موفقیت‌های بازی چه از دیدگاه مخاطبان و چه از نظر تجاری همچون یک شمشیر دولبه عمل کرد و کپکام با انتشار نسخه‌ی بعدی به عادت‌های قدیمی خود بازگشت.

Street Fighter Alpha 2 Gold

دقیقاً نمی‌دانم که چرا کپکام تصمیم گرفت نسخه‌ی اصلاح‌شده‌ی استریت فایتر آلفا ۲ را خلق کند – من نمی‌توانم اطلاعات دقیقی در مورد توسعه آن (یا حتی تاریخ انتشار آن) به صورت آنلاین پیدا کنم – اما اگر بخواهم صرفاً حدس بزنم، می‌توانم بگویم که کپکام با توجه به ویژگی‌های اضافی نسخه‌های آمریکایی و اروپایی بازی آلفا ۲ برای دستگاه آرکید که توسط شعبه‌ی آمریکا کپکام انجام شده بود، ترغیب به چنین کاری شده است. این موضوع حداقل توضیح می‌دهد که چرا بازی استریت فایتر زیرو ۲ آلفا تنها در آسیا و بخش‌هایی از آمریکای لاتین عرضه شد.

البته، بازی «استریت فایتر آلفا ۲ گلد» (Street Fighter Alpha 2 Gold یا به‌صورت مخفف SFA2G) چیزهای اضافی و تغییراتی برای متعادل‌سازی بازی انجام داده است که به نظر می‌رسد که بسیاری از این تغییرات و تصمیم‌ها در میان اعضای حرفه‌ای جامعه بازی‌های مبارزه‌ای بحث‌برانگیز هستند. برای من کار دیوانه‌کننده‌ای است که بخواهم تمام تغییراتی که نسخه‌ی گلد نسبت به نسخه قبلی خود ایجاد کرده، لیست کنم، اما سعی خواهم کرد که به برخی از تغییرات اصلی اشاره کنم. برای شروع، هم Alpha Counters و هم Custom Combos در حال حاضر ۱.۵ سطح از Super Meter (نوار مخصوص حرکات ویژه‌ی مختلف) استفاده می‌کنند و برای فعال کردن Custom Combos باید همزمان ضربه سنگین مشت (Heavy Punch) و ضربه سنگین لگد (Heavy Kick) را فشار دهیم. علاوه بر این، Custom Combos نسبت به نسخه‌ی اصلی به‌ طور قابل‌توجهی قدرت کمتری دارند.

بعضی از شخصیت‌ها همچنین دارای حرکت‌های جدیدی هستند. دالسیم سوپر کمبویی به‌ نام Yoga Stream و گای سوپر کمبویی به نام Bushin Musou Renge که دریافت کردند. ریو حرکتی به نام Fire Hadoken و ساکورا حرکتی به نام Sakura Otoshi کسب می‌کنند. در نهایت، ساگات طعنه‌ای فوق‌العاده جدیدی به نام Angry Charge دریافت می‌کند که بازی برای لحظه‌ای متوقف می‌شود و ساگات در حالی که می‌درخشد، روی زخم روی سینه‌اش چنگ می‌زند. ظاهراً این حرکت به‌خودی‌خود هیچ کاری نمی کند اما دفعه بعد که او یک Tiger Blow را انجام دهد، آسیب بیشتری را به حریف وارد می‌کند.

همچون سوپر استریت فایتر ۲ شش پالت رنگی استاندارد برای شخصیت‌ها وجود دارد که هر پالت منحصر‌به‌فرد با یکی از دکمه‌های مربوط به حمله انتخاب می‌شود. در نهایت، نسخه‌ی آلفا ۲ گلد دارای یک ایستر اِگ جدید است. اگر بازیکنی مبارزه را با پیروزی و یک حرکت طعنه‌‌آمیز (Taunt) به پایان برساند، Mobi-chan از Side Arms – که قبلاً در برخی از پورت‌های خانگی استریت فایتر به عنوان نشانگر منو ظاهر می‌شد – به عنوان نماد برد به او تعلق می‌گیرد.

جذابیت واقعی و اصلی SFA2G در پاداش‌هایش است. تمامی محتوای نسخه‌ی آمریکایی بازی آلفا ۲ در این نسخه وجود دارد که شامل حال دیگر چون-لی، شخصیت اِویل ریو و حالت EX دو شخصیت دالسیم و زنگیف می‌شود و همه‌ی آتن‌ها با ۶ پالت رنگی استاندارد در دسترس هستند. با این وجود، این نسخه چیزهای بیشتری را هم به‌عنوان پاداش به بازیکن ارائه می‌کند. از جمله این پاداش‌ها می‌توان به حالت خاص نسخه‌ی چمپیون ادیشن شخصیت‌های ریو، کِن، چون-لی (با استفاده از لباس کلاسیکش)، ساگات و ام بایسون به‌عنوان شخصیت‌های مخفی اشاره کرد. تمام این شخصیت‌های مخفی را می‌توانید با فشردن دکمه استارت در صفحه‌ی انتخاب شخصیت‌ها باز کنید. ساکورا همچنین یک حالت جدید دریافت می‌کند که اگرچه تنها تفاوت در مقایسه با نسخه اصلی این است که او دارای شش پالت رنگی کاملاً جدید است. این نسخه از ساکورا را می‌توان با پنج‌بار زدن دکمه استارت در حالی که در صفحه‌ی انتخاب شخصیت بر روی این شخصیت قرار دارید، باز کرد. حالت «نبرد دراماتیک» (Dramatic Battle) به‌عنوان یک حالت کامل بازگشته است. در این حالت، دو بازیکن (یا یک بازیکن و یک همراه که سی‌پی‌یو آن را کنترل می‌کند) را از فهرست شخصیت‌های بازی (به غیر از حالت چمپیون‌ ادیشن‌ آن‌ها) انتخاب می‌کنید و سپس به‌صورت حالت آرکید نردبانی با حریفانی شامل آدون، ساگات، ام. بایسون و در نهایت شین آکوما مبارزه خواهید کرد. در این بخش، هر دو شخصیت به یک Super Meter بی‌نهایت دسترسی دارند، اما یک نوار سلامت مشترک دارند. حالت بقا (Survival) نیز وجود دارد – که این اولین بار برای یک نسخه‌ی دستگاه آرکید است – و همچنین حالتی که می‌توانید بلافاصله با شین آکوما رودررو شوید.

در حالی که به نظر می‌رسد استریت فایتر آلفا ۲ گلد به خاطر عرضه‌ی محدودش در دستگاه‌های آرکید بسیار کمیاب باشد اما جالب است که این نسخه در قالب بازی Street Fighter Collection یک پورت خانگی برای دو کنسول سترن و پلی‌استیشن دریافت کرد. در این مجموعه، در حالی که سوپر استریت فایتر ۲ و سوپر توربو در یک دیسک قرار داشتند، استریت فایتر آلفا ۲ گلد در دیسک دوم قرار داشت. این نسخه، تقریباً عملکردی همانند نسخه‌ی آرکید داشت و آن را می‌توان هم‌‌ردیف پورت آلفا ۲ برای این دو کنسول در نظر گرفت. هر دو نسخه دارای حالت‌های Survival و یک حالت Versus‌بودند اما نسخه‌ی سترن از ویژگی‌های اضافی مثل حالت تمرینی (Training Mode) بهره‌مند بود. متأسفانه، هیچ‌کدام از دو نسخه دارای بخش Dramatic Battle نبودند اما هرکدام دارای محتوای اضافی و پاداش‌دهنده‌ی مخصوص خودشان بودند. در این نسخه‌ی کنسولی، با کسب بیش‌ترین امتیاز در بخش آرکید با هرکدام از حالت‌های شخصیت ام. ‌بایسون و سپس وارد کردن عبارت CAM” “، با فشردن دو بار دکمه‌ی استارت در حالی که در صفحه‌ی انتخاب شخصیت روی بایسون قرار دارید، می‌توانید شخصیت کَمی (Cammy) را به‌عنوان یک شخصیت‌ مخفی در بخش‌های Versus و Training باز کنید. این ورژن از شخصیت کَمی به‌صورت مستقیم از بازی «ایکس من در مقابل استریت فایتر» (X-Men vs. Street Fighter) گرفته شده است که شامل همان نمونه‌های صوتی هم می‌شود. با این حال، حرکات او به‌گونه‌ای طراحی‌شده که سازگاری بیشتری با استریت فایتر داشته باشد. این نسخه از شخصیت کَمی دورانی از شخصیت او را به تصویر می‌کشد که به‌عنوان مأموری ناهشیار از گروه شادولو فعالیت می‌کرد و به‌سان یکی از عروسک‌های ام‌. بایسون در خدمت او بود. نسخه‌ی کنسول‌های خانگی شخصیت شین آکوما را هم به‌عنوان یک شخصیت مخفی در خود گنجانده بودند. با ۵ بار فشردن دکمه‌ی استارت هنگامی که در صفحه‌ی انتخاب شخصیت نشانگر را ر.ی آکوما قرار داده‌اید، می‌توانید شین آکوما را باز کنید.

اگرچه در طولانی‌مدت بی اهمیت بود، اما همیشه آلفا ۲ گلد را دوست داشتم. من آن را همانند بازی‌هایی مانند Vampire Hunter 2 و Vampire Savior 2 می‌بینم. پروژه‌هایی جانبی که به صورت آزمایشی و سرگرم‌کننده ساخته می‌شدند و به بازیکنان اجازه می‌دادند کارهایی را انجام دهند که در نسخه‌های استاندارد امکان پذیر نبود. این طور نیست که آن‌ها جایگزین نسخه‌های قبلی شوند که عموماً به خاطر استانداردهای مسابقات در سال‌های بعد شناخته شده‌تر بودند. فقط ای‌کاش کپکام اضافه‌کردن آلفا ۲ گلد را به‌عنوان پاداشی کوچک در نسخه‌ی سی‌امین سالگرد مجموعه در نظر گرفته بود، صرفاً به خاطر تمام حالت‌های اضافی که تنها در نسخه آرکید یافت می‌شوند. آن‌ها حتی نیازی به نگرانی در مورد ترجمه متن ژاپنی نداشتند: نسخه آسیایی که در خارج از ژاپن یافت می‌شود کاملاً به زبان انگلیسی است.

Street Fighter Alpha 3

«استریت فایتر آلفا ۳» (Street Fighter Alpha 3) یکی از آن بازی هایی است که حتی با نگاهی به گذشته هم نمی‌توانم باور کنم که واقعاً وجود داشته است. دو بازی اول آلفا در اصل به عنوان آثاری ساخته شدند تا بین عرضه‌ی استریت فایتر ۲ و استریت فایتر ۳ مردم را راضی نگه دارند تا بالاخره ساخت استریت فایتر ۳ تکمیل شود. در سال ۱۹۹۷ این اتفاق به وقوع پیوست. هم بازی استریت فایتر ۳ و هم اولین بازنگری آن برای دستگاه‌های آرکید منتشر شد. با این وجود، در ۲۹ ژوئن سال ۱۹۹۸، استریت فایتر آلفا ۳ در ژاپن و آمریکای شمالی برای دستگاه‌های آرکید منتشر شد و نسخه‌ی اروپایی آن هم در ۴ سپتامبر همان سال عرضه شد. من دقیقاً مطمئن نیستم که آلفا ۳ چرا ساخته شد. من به‌صورت آنلاین هیچ اطلاعاتی درباره‌ی توسعه بازی پیدا نکردم. نظریه فعلی من این است که قرار بوده به برخی از انتقادات مطرح‌شده به استریت فایتر ۳ به‌ویژه فهرست شخصیت‌های آن که بعداً در این مورد بیشتر صحبت خواهم کرد، پرداخته شود اما ترجیح می‌دهم که باور کنم از آنجایی که بازی‌های آلفای قبلی از انتظارات فراتر رفته‌اند، منجر به توسعه‌ی این بازی شده‌اند. نباید فراموش کرد که سری آلفا در ابتدا فقط کمی بیشتر از یک نسخه‌ی فرعی برای کنسول‌ها بود اما در نهایت دو دنباله و یک بازنگری دریافت کرد.

تمام ۱۹ شخصیت از نسخه خانگی استریت فایتر آلفا ۲ گلد (SFA2 Gold) در آلفا ۳ باز می‌گردند و «کَمی» (Cammy) به فهرست اصلی شخصیت‌های آلفا ۳ اضافه شده است. علاوه بر آن، ای. هوندا (E. Honda)، بلانکا (Blanka) و وِگا (Vega) از استریت فایتر ۲ بازگشته‌اند و به شخصیت‌های قابل‌بازی در این اثر تبدیل شده‌اند. «کودی تراورس» (Cody Travers) از بازی فاینال فایت (Final Fight) برای اولین بار در بازی استریت فایتر حضور پیدا کرده است و البته از یک بازطراحی اساسی بهره برده است. کودی که از یک مبارز خیابانی نوظهور به یک جنایتکار بی‌عاطفه تبدیل شده بود، از روی بی‌حوصلگی به بالای رودخانه فرستاده شد تا دعوایی را شروع کند. «کارین کَنزوکی» (Karin Kanzuki) که از مانگا Sakura Ganbare! – که یک مانگا فرعی از استریت فایتر است – سرچشمه گرفته شده است، برای اولین‌بار در آلفا ۳ حضور پیدا کرد. ما همچنین «رینبو میکا» (Rainbow Mika) را داریم، یک کشتی‌گیر حرفه‌ای که زنگیف را الگوی خود کرده است. همچنین چند شخصیت مخفی وجود دارد که معمولاً به عنوان شخصیت‌های باس‌فایت‌های میانی با آن‌ها مبارزه خواهید کرد: بالروگ (Balrog)، به همراه جونی (Juni) و جولی (Juli)، دوتا از مهره‌ها و عروسک‌های بایسون که به‌صورت گروهی می‌جنگند، به‌عنوان با‌س‌فایت ظاهر می‌شوند اما همچنین به‌عنوان شخصیت‌های جداگانه و قابل‌بازی هم ظاهر می‌شوند. شخصیت‌های مخفی کمی احساس ناقص بودن دارند، آن‌ها از پیش‌زمینه‌ی ام. بایسون، رقبای مبارز، پایان‌بندی و حتی تصاویر پروفایل او استفاده می‌کنند.

آلفا ۳ به عنوان یک دنباله واقعی برای وقایع دو بازی اول عمل می‌کند. بار دیگر، مسابقاتی وجود ندارد اما خط داستانی اصلی شامل طرح گروه شادولو برای تسلط بر جهان است. ام. بایسون در حال آماده‌سازی سلاح نهایی خود به نام Psycho Drive است که می‌تواند قدرت روانی بایسون را تقویت کند و با استفاده از یک ماهواره به او اجازه می‌دهد تا پرتوهای انرژی روانی خود را در هر نقطه از کره زمین شلیک کند. با این حال، بدن بایسون پس از استفاده از دستگاه به‌آرامی در حال ضعیف شدن است، بنابراین بایسون به دنبال بدن قوی‌تری است که بتواند از این قدرت به تمام ظرفیت خود استفاده کند. هدف، جنگجوی سرگردان یعنی ریو (Ryu) است. به این خاطر، او تصمیم می‌گیرد که یکی از بهترین جنگجوهایش یعنی وِگا را می‌فرستد تا بتواند ریو را شست‌وشوی مغزی دهد و او را به خدمت بگیرد.

در همین حال، ریو با وسوسه قدرت تاریک Satsui no Hadou دست‌و‌پنجه نرم می‌کند، قدرتی که برای شکست‌دادن ساگات استفاده کرد و همان قدرتی که آکوما برای کشتن استاد او از آن استفاده کرد.ساگات، کِن و ساکورا هر کدام به دلایل خاص خود به دنبال ریو هستند. از سوی دیگر، کارین به دنبال ساکورا می‌گردد تا بتواند انتقام اولین شکستش در مبارزه را از او بگیرد. دن که هنوز از شکست دادن ساگات بسیار خوشحال است، تصمیم می‌گیرد دوجوی خود را برای آموزش سبک Saikyo خود به توده‌ها ایجاد کند. او در این راه ساکورا را به‌عنوان اولین شاگرد خود معرفی می‌کند و با بلانکای برزیلی دوست می‌شود. بلانکا در آرامش در جنگل زندگی می‌کرد تا اینکه به اشتباه سوار یک کامیون شکارچیان شد و خود را در میانه تمدن گیر انداخت. آدون پس از شکست‌دادن ارباب سابقش (ساگات) به دنبال یک چالش جدید می‌گردد.

چون-لی و چارلی – صبر کنید، مگر او در آلفا ۲ نمرد؟ – دوباره با همدیگر همکاری می‌کنند تا شادولو را یک‌بار دیگر و برای همیشه شکست بدهند. زنگیف هم برای هدفی مشابه مبارزه می‌کند و شادولو را تهدیدی برای کشور محبوبش می‌داند. در همین حال، آر. میکا (R. Mika) در حال مبارزه با قوی‌ترین مبارزانی است که می‌تواند پیدا کند تا به‌عنوان یک کشتی‌گیر حرفه‌ای اولین بازی خاطره‌انگیزی داشته باشد. رز (Rose) در قبال شر ناشی از بایسون احساس مسئولیت می‌کند و می‌خواهد یک‌بار برای همیشه جلوی او را بگیرد، حتی به قیمت جان خود. بیردی به هدف خود برای پیوستن به شادولو دست یافت اما او از زندگی به‌عنوان یک سرسپرده صرف خسته می‌شود و به دنبال سرنگونی بایسون است. کَمی یکی از عروسک‌های بی‌فکر بایسون است تا اینکه یک برخورد انتخابی با دالسیم انجام می‌دهد که او را بیدار می‌کند و به او اجازه می دهد تا خودش فکر کند و مسیرش را انتخاب کند. پس از شکست در دستگیری ریو، وِگا برای ردیابی کَمی و گزارش وضعیت او فرستاده می‌شود.

رولِنتو همچنان به دنبال ساخت مدینه فاضله خود است و به دنبال جنگجویان قوی برای محافظت از آن است. در همین حال، سادوم (Sodom) با ژاپنوفیلیای خود وسواس پیدا کرده است و به دنبال افرادی همفکر برای تشکیل باند جدیدش Mad Gear می‌گردد. جستجویش او را به سراغ ادموند هوندا (Edmond Honda) می‌برد، یک ریکیشی که به دنبال اثبات برتری سومو بر سایر سبک‌های مبارزه است. گای (Guy) هنوز به دنبال تکمیل سبک بوشین-ریو است. در همین حال، دوست قدیمی او کودی (Cody) دوران سختی را پشت سر گذاشته و از یک قهرمان مبارزه خیابانی به زندانی تبدیل شده است. او به دلیل خستگی محض از زندان فرار می‌کند تا به دنبال حریفان قوی بگردد. جِن (Gen) هنوز به دلیل سرطان خون در آستانه‌ی به مرگ است و به دنبال آخرین حریف قوی برای مرگ به‌عنوان یک جنگجو است. آکوما همچنین به دنبال یک چالش واقعی است، یک جنگجوی قوی که شایسته تمام قدرت او باشد.

در حالی که آلفا ۳ به وضوح از همان قالب پیشین خود گرفته شده است، شبیه به یک بازی کاملاً جدید می‌ماند. بزرگ‌ترین تفاوت ناشی از سیستم ISM است. انتخاب بین دفاع دستی و خودکار حذف شده است و با سه سبک مبارزه مختلف جایگزین شده است. سبک اول، حالت «استاندارد» A-ISM (در ژاپن با نام Z-ISM) است که بر اساس گیم‌پلی بازی‌های سری آلفا طراحی شده است. در حالت A-ISM، شخصیت‌ها بسیار شبیه به آلفا ۲ عمل می‌کنند. آن‌ها به سوپر کمبوها، سه سطح از Super Meter، دفاع هوایی، Alpha Counters و طعنه‌های مختلف استفاده کنند و فقط فاقد قابلیت «کمبوهای سفارشی» (Custom Combos) است. سبک دوم، حالت «ساده» X-ISM است که بر اساس سوپر استریت فایتر ۲ ایکس (یا همان سوپر استریت فایتر ۲ توربو) طراحی شده است. یک نوار یا سطح Super Meter، یک سوپر کمبو و گزینه‌های کمتر از مشخصه‌های این حالت است اما نکته‌ی مهم درباره‌ی این حالت این است که میزان آسیب‌رسانی ضربه‌‌ها نسبت به دو حالت دیگر بیشتر است. سبک سوم، حالت «متغیر» V-ISM نام دارد که شامل مزایای بسیاری از حالت A-ISM اما با بعضی از تفاوت‌های کلیدی است. آسیب ناشی از ضربه‌ها در V-ISM کمتر از دو حالت دیگر است اما این حالت دارای دو سطح Super Meter است و به جای سوپر کمبوها از کمبوهای سفارشی بهره می‌برد. علاوه بر این، شخصیت‌های مختلف بر اساس حالتی که برای آن‌ها انتخاب می‌کنید، تکنیک‌هایی را به دست می آورند یا از دست می‌دهند. هر شخصیت دارای شش پالت رنگی است اما روش انتخاب آن‌ها تغییر کرده است. دو رنگ مرتبط با هر ISM وجود دارد و می‌توان این رنگ‌ها را با زدن دکمه‌ی ضربه‌ی مشت یا لگد انتخاب کرد. من فکر می ‌نم جالب ترین چیز درباره‌ی سیستم ISM این است که با این سیستم ظاهر بعضی از شخصیت‌ها تغییر می‌کند. برای مثال، در حالت X-ISM چون – لی لباس آبی استاندارد خود را می‌پوشد و سادوم از کاتانای کلاسیک خود از بازی فاینال فایت استفاده می‌کند. هرچند حیف است که چنین چیزی برای شخصیت‌های بیشتری اعمال نشده است.

چندین تغییر جزئی دیگر هم نسبت به آلفا ۲ انجام شده است. برای مثال، حرکت‌های گرفتن و پرتاب‌کردنی فارغ از موفقیتشان با دو ضربه‌ی مشت و لگد همزمان در هر محدوده‌ای انجام می‌شود. در حالت A-ISM هنوز هم قادر به اجرای سوپر کمبوها در سه سطح مختلف است اما به جای زدن چندین دکمه حمله برای تعیین سطح، حالا با فشردن یک دکمه مخصوص حمله مشخص می‌شود. به این ترتیب که سطح اول سوپر کمبوها با فشردن دکمه‌ی حمله‌ی سبک، سطح دوم با فشردن دکمه‌ی حمله‌ی متوسط و سطح سوم با فشرد دکمه‌ی حمله‌ی سنگین انجام می‌شود. به شخصه من این حالت را که در آلفا ۳ استفاده شده است، بیشتر از شیوه‌ی بازی‌های قبلی دوست دارم اما این ترجیح شخصی من است. در نهایت، آلفا ۳ یک نوار ویژه‌ی دفاع کردن اضافه کرده است که هر بار شما ضربه‌ای را دفاع کنید، این نوار آرام‌آرام خالی می‌شود و با لحظاتی دفاع نکردن دوباره شروع به پر شدن می‌کند. با این حال، اگر این نوار به اتمام برسد، سپر محافظ شخصیت برای لحظه‌ای از بین می‌رود و شما قادر به دفاع کردن نخواهید بود و شخصیت قابل‌کنترل شما آسیب‌پذیر می‌شود. حالت X-ISM با اختلاف بزرگ‌ترین نوار محافظ را دارد اما این نوار در حالت‌های A-ISM و V-ISM بسته به شخصیت‌های مختلف متنوع است.

حالت آرکید استاندارد نیز بازگشته و پس از انتخاب شخصیت و ISM او، بازیکنان با یک معرفی ویژه‌ای مواجه می‌شوند که تاریخچه و انگیزه‌های مبارز شخصیت انتخابی را توضیح می‌دهد. تعداد حریفان در بخش آرکید دوباره به ۱۰ حریف افزایش پیدا کرده است که دو نبرد اجباری و ثابت بر اساس حریفان واقعی هر شخصیت وجود دارد که به نبردهای پنجم و نهم اختصاص داده شده است. بقیه‌ی حریف‌ها به‌صورت تصادفی انتخاب خواهند شد. قبل از آن دو نبرد اجباری دیالوگ‌هایی بین دو شخصیت که در داستان هم رقیب هم هستند، ردوبدل می‌شود. در نهایت، دهمین و آخرین رقیب تقریباً برای همه، نسخه تقویت‌شده ام. بایسون است که از نسخه بسیار قدرتمند Psycho Crusher خود به عنوان یک سوپر کمبو بهره می‌برد. برای اینکه این نبرد دشوارتر شود، شما باید او را در اولین تلاش خود شکست دهید و در صورت شکست با یک پایان بد و صفحه‌ی گیم‌اور (Game Over) مواجه خواهید شد. این تصمیمی بحث‌برانگیز اما به‌یاد‌ماندنی است.

آلفا ۳ همانند نسخه‌های قبلی خود، عناصر گرافیکی زیادی را از بازی‌ قبلی بازیابی می‌کند و طراحی گرافیکی شخصیت‌های جدید به صورت یکپارچه با قدیمی‌ها ترکیب می‌شوند و این موضوع میزان دقت بالای کپکام را نشان می‌دهند. تا این لحظه، اسپرایت‌های نسخه اصلی حدود ۳ سال قدیمی‌تر از اسپرایت های استریت فایتر ۲ در زمان انتشار سوپر استریت فایتر ۲ بودند و شخصیت‌های جدید به همین دلیل از نظر بصری چشمگیری کمتری ندارند. اکثر شخصیت‌ها پس زمینه‌های منحصر‌به‌فردی دارند، به غیر از شخصیت کارین که یک نسخه تغییر رنگ‌یافته از استیج ساکورا (حداقل در نسخه آرکید) با مقدار بسیار کمی از محتوای بازیافتی را به نمایش می‌گذارد. آنچه واقعاً چشمگیر است، تصاویر پروفایل‌ها است که تا حد شگفت‌انگیزی به آثار هنری تبلیغاتی طراحی‌شده با دست شباهت دارد. در حالی که Vampire Savior به دلیل انیمیشن‌هایش اغلب به عنوان زیباترین بازی CPS2 معرفی می‌شود، استریت فایتر آلفا ۳ در بخش بصری چیزی کم ندارد.

موسیقی متن بازی استریت فایتر آلفا ۳ به شدت از بازی‌های قبلی این فرنچایز فاصله گرفته و تمام موسیقی‌های نمادین را کنار گذاشته و در عوض از موسیقی‌های جدید استفاده کرده است. آهنگساز اصلی بازی «تاکایوکی ایوای» (Takayuki “Anarchy Takapon” Iwai) است که بیش از همه به خاطر کارش روی بازی Vampire Savior شناخته‌شده است. دیگر آهنگسازانی که روی این بازی کار کرده‌اند شامل افرادی همچون همسر ایوای یعنی یوکی (Yuki)، ایسائو آبه (Isao Abe)، هیدکی اوکاگاوا (Hideki Okugawa) و تتسویا شیباتا (Tetsuya Shibata) می‌شود. در اصل، ایوای می‌خواست یک نوع سفارشی جدید مبتنی بر CD از سخت افزار CPS2 را پیاده‌سازی کند که امکان پخش موسیقی هِوی متال (Heavy Metal) را فراهم می‌کرد؛ اما به دلیل محدودیت بودجه، مجبور به استفاده از فرمت استاندارد MIDI شد. این اختلاف نظر در نهایت باعث شد ایوای شرکت کپکام را ترک کند و کار خود را به‌عنوان یک آهنگساز مستقل ادامه دهد.

تم آکوما در استریت فایتر آلفا ۳

Loaded: 2.81%

Remaining Time 2:49

باوجود این محدودیت ها، استریت فایتر آلفا ۳ موسیقی ‌متن بسیار جذابی دارد؛ هرچند شخصا موسیقی‌ متن آلفا ۲ را ترجیح می‌دهم. به خاطر نداشتن صدای CD، ایوای به سراغ صدایی بسیار نزدیک به سبک اینداستریال رفت، چیزی که هرگز تصورش را هم نمی‌کردم در سخت‌افزار CPS2 ممکن باشد. به نظر می‌رسد که موسیقی آلفا ۳ برای جلوگیری از ملودی‌های ساده و در عین حال جذاب مربوط به استریت فایتر تا آن لحظه ساخته شده است که همین موضوع موسیقی متن بازی را بسیار خاطره‌انگیزتر می‌کند. همه‌چیزهای قبل کنار گذاشته شده است که باعث تمرکز کمتر روی لایت‌موتیف‌های هر شخصیت شده و در عوض تمرکز روی ثبت و منتقل کردن ماهیت هر شخصیت شده است. به این ترتیب، چند آهنگ بسیار به‌یاد‌ماندنی در موسیقی‌های متن بازی وجود دارد. فکر می‌کنم موسیقی «Feel the Cool» آکوما موسیقی مورد‌علاقه‌ی من برای این شخصیت است. دیگر موسیقی‌های محبوب من شامل Simple Rating برای شخصیت کارین، Perfomance برای شخصیت دَن، Active Red برای شخصیت کِن، The Road برای شخصیت ریو، Prismatic Stars برای شخصیت آر. میکا، High-Tech به‌صورت مشترک برای دو شخصیت جولی و جونی و Breeze برای شخصیت ساکورا است. با این حال، موردعلاقه‌ترین آهنگ من در کل این بازی به‌راحتی آهنگ Doll Eyes برای شخصیت کَمی است. جای تأسف دارد که فقط تعداد بسیار کمی از این موسیقی‌ها در بازی‌های بعدی استفاده شدند. موسیقی دو شخصیت کارین و رینبو میکا در استریت فایتر ۵ الهاماتی از موسیقی این دو شخصیت در آلفا ۳ گرفته است. این در حالی است که در بازی SNK vs. Capcom: Match of the Millennium از موسیقی متن شخصیت‌های آکوما، ساکورا و دَن در بازی استریت فایتر آلفا ۳ استفاده شده است.

هیروکی کاندو به‌عنوان طراح صدا بازگشته است و تاکِشی کیتامورا (Takeshi “Moe.T” Kitamura) و ساتوشی ایسه (Satoshi Ise) دیگر افرادی هستند که روی طراحی صدا بازی کار می‌کنند. به‌صورت واضحی بسیاری از جلوه‌های صوتی از دو بازی قبلی گرفته شده است اما به نحوی صدای متفاوتی دارند. ضربه‌ها صدای بسیار خشن‌تری دارند که آن‌ها را بسیار راضی‌کننده‌تر می‌کند. آلفا ۳ همچنین تعداد قابل‌توجهی صداپیشه‌ی معروف دارد که مهم‌ترین آن‌ها جونکو تاکوچی (Junko Takeuchi) است که بعدها در انیمه‌ی ناروتو وظیفه‌ی صداپیشگی شخصیت اصلی ناروتو را بر عهده گرفت. در نهایت، اگر به گوینده بازی یعنی گرگ ایروین (Greg Irwin) اشاره نکنم، کم‌کاری و غفلت کرده‌ام. او مسلماً نمادین‌ترین گوینده در تاریخ بازی‌های مبارزه‌ای است که حتی موفق شد در اقتباس سینمایی اسکات پیلگریم علیه جهان دوباره نقش خودش را ایفا کند.

در نهایت، بگذارید درباره‌ی رازها و اسرار مخفی بازی صحبت کنیم. موارد اضافی در آلفا ۳ حتی «آلفا ۲ گلد» را هم در این زمینه ضعیف نشان می‌دهد اما این یکی از آن مواردی است که اتفاقات خوب فقط برای کسانی رخ می دهد که صبر می‌کنند. با روشن ماندن دستگاه آرکید، رنگ صفحه اولیه‌ی بازی تغییر می‌کند. در ابتدا رنگ متمایل به سفیدی را نشان می‌دهد اما در نهایت قرمز می‌شود و این یعنی در آن لحظه شخصیت‌های مخفی بالراگ، جونی و جولی را می‌توان با یک کد ساده انتخاب کرد. سپس رنگ صفحه سبز می‌شود که این یعنی اولین ISM مخفی بازی با نام «حالت کلاسیک» باز شده است. سبک کلاسیک شبیه سبک X-ISM است اما فاقد نوار مخصوص سوپر کمبو اس. سپس رنگ صفحه‌ی اصلی به رنگ آبی درمی‌آید که نشان از بازشدن دو سبک ISM دیگر به نام‌های «حالت مازی» (Mazi Mode) و «حالت سایکیو» (Saikyo Mode) دارد. این دو حالت را می‌توان علاوه بر سه حالت معمولی ISM انتخاب کرد. Mazi Mode به‌طور قابل‌توجهی قدرت حملات را بالا می‌برد اما از قدرت دفاع کم می‌کند. اگر هر کسی از این حالت استفاده کند، حریف فقط نیاز دارد که یک راند او را شکست دهد تا برنده‌ی نبرد بشود. از سوی دیگر، حالت Saikyo Mode – نمایشی در سبک مبارزه شخصیت دَن یعنی سبک سایکیو ریو (Saikyo-ryu) – حملات را ضعیف‌تر می‌کند و نوار مخصوص محافظ دفاعی (Guard Meter) را کاهش می‌دهد و همچنین محدودیت‌های دیگری را اعمال می‌کند. در نهایت، زمانی که صفحه به رنگ آبی روشن‌تر در می‌آید، بازیکنان می‌توانند به بخش‌های Survival، نبرد دراماتیک (Dramatic Battle) و Final Battle Mode دسترسی داشته باشند. دو مورد اول شبیه به آلفا ۲ گلد هستند – اگرچه حالت نبرد دارماتیک اکنون برای هر شخصیت یک نوار سلامتی تعیین کرده و دیگر نوار Super Meter نامحدود نیست و یار کمکی شما هم به‌صورت خودکار انتخاب می‌شود – اما بخش Final Battle Mode شما را به‌صورت مستقیم به نبرد با باس‌فایت یا همان حریف پایانی می‌اندازد. همچنین کدهای ویژه‌ای وجود دارند که می توانند فورا قفل این موارد اضافی را باز کنند اما آن‌ها فقط در منوی آزمایشی بازی قابل اجرا هستند.

هرچقدر هم که بازی استریت فایتر آلفا ۳ اثر خوبی بود اما هیچگاه نتوانست واقعاً خودش را به یک اثر مناسب مسابقات رسمی تبدیل کند. حتی با استاندارد خروجی‌های کپکام در اواسط تا انتهای دهه‌ی ۹۰، قابلیت‌های زیادی برای سؤاستفاده در حالت V-ISM وجود داشت که استفاده از هر حالت دیگری را بلااستفاده می‌کرد. این مسأله به نوبه خود منجر به بحران هویت فعلی آلفا شده است: تا به امروز مردم هنوز بحث می‌کنند که کدامیک از بازی‌های آلفا ۲ یا ۳ شایستگی تبدیل‌شدن به نماینده واقعی این سری در مسابقات بازی‌های مبارزه‌ای را دارند. بدتر از همه، شکاف قابل‌توجهی از نظر محتوا هنگام مقایسه نسخه‌های مختلف هر دو بازی وجود دارد که این شکاف را بیشتر می‌کند. این بخش عمده‌ای از دلایلی است که کپکام برای عرضه مجدد در نسل هفتم تلاش نکرد. استریت فایتر ۲ و ۳ به‌ترتیب دارای نسخه‌های سوپر توربو و ۳^rd Strike هستند که نسخه‌های نهایی و کامل آن‌ها شناخته می‌شوند. با این حال، قضیه برای آلفا این‌گونه نیست. حتی با اعلام مجموعه سی‌امین سالگرد، مردم کاملاً از پیشنهادات آنلاین راضی نیستند، در حالی که آلفا ۳ دارای یک بخش آنلاین است، بسیاری از مردم (از جمله خود من) همین قابلیت را برای آلفا ۲ می‌خواهند.

پورت‌های خانگی Street Fighter Alpha 3

احتمالا از خود می‌پرسید که چرا من تصمیم گرفتم یک بخش کامل این مطلب را به تمام پورت‌های خانگی بازی استریت فایتر آلفا ۳ اختصاص دهم. واقعیت این است که هر نسخه خانگی چیزی را به استریت فایتر آلفا ۳ اضافه می‌کند، تا جایی که من تقریباً همه آن‌ها را به‌عنوان نسخه‌های بازنگری‌شده‌ی منحصربه‌فردی در نظر می‌گیرم – به غیر از نسخه موجود در مجموعه سی‌امین سالگرد که فقط یک پورت مستقیم از نسخه اصلی آرکید است. به همین خاطر، به نظر می‌رسد که محدود کردن بحث در چند پاراگراف در پایان این مطلب یعنی کاری که با دو بازی قبلی انجام دادم، در اینجا کار درستی نباشد.

بحث خود را با اولین پورت خانگی این اثر یعنی نسخه‌ی پلی‌استیشن ۱ شروع می‌کنیم. برخلاف تقریبا هر بازی دیگری در این بخش، من این نسخه را در زمان عرضه در اختیار داشتم، در واقع این اولین بازی از سری آلفا بود که من در اختیار داشتم. نسخه‌ی پلی‌استیشن ۱ بازی استریت فایتر آلفا ۳ در ۲۳ دسامبر ۱۹۹۸ در ژاپن و در ۳۰ آوریل در آمریکای شمالی عرضه شد و نسخه‌ی اروپایی در تاریخ ۲۵ ژوئن همان سال به انتشار رسید. تا آن زمان، شهرت کم پلی‌استیشن ۱ در بازی‌های مبارزه‌ای دوبعدی تثبیت شده بود، بنابراین کپکام سعی کرد برخی از مشکلات آن‌ها را کاهش دهد. به منظور صرفه‌جویی در فضا برای انیمیشن‌های شخصیت‌ها، آن ها با استفاده از پالیگان‌های مسطح و تخت به‌جای اسپرایت‌های دوبعدی سنتی، جرقه‌های ضربه را ایجاد کردند. متأسفانه، بازی همچنان حاوی تمامی انیمیشن‌های نسخه آرکید نبود و از زمان بارگذاری قابل‌توجهی بین مسابقات رنج می‌برد. با این حال، کپکام حداقل تصاویر زیبایی را روی صفحه‌ی مربوط به زمان بارگذاری بازی قرار داده بود.

آنچه نسخه پلی‌استیشن ۱ از نظر دقت فاقد آن بود، بیش از آن در محتوای اضافی و پاداش‌دهنده جبران شد. بالروگ، جونی و جولی پروفایل‌های مخصوص خود و آرت‌ورک‌ها و پایان‌های خودشان را دریافت کردند و گسترش یافتند و به فهرست اصلی شخصیت‌ها اضافه شدند. شخصیت‌های فِی لانگ (Fei Long)، دی جِی (Dee Jay) و تی. هاوک (T. Hawk) هم از بازنگری New Challengers بازی استریت فایتر ۲ به فهرست شخصیت‌های نسخه‌ی پلی‌استیشن ۱ آلفا ۳ اضافه شدند، هرچند اسپرایت‌های آن‌ها از نسخه‌ی سوپر توربو بازیافت شد و طراحی رنگ‌آمیزی آن به‌گونه‌ای انجام شد که با بقیه‌ی شخصیت‌های آلفا همخوانی بیشتری داشته باشند. شخصیت‌های اِویل ریو ()، گایل () و شین آکوما () هم به‌عنوان شخصیت‌های مخفی قابل باز کردن به بازی اضافه شدند. این پورت خانگی همچنین دارای تمامی بخش‌های موجود در نسخه‌ی آرکید است، هرچند بخش «نبرد دراماتیک» کمی محدود شده است و فقط دو جفت شخصیت ریو/کن و جولی/جونی کمپین‌های کامل خود را در این بخش دارند و دیگر شخصیت‌ها فقط به یک مسابقه در این بخش محدود شده‌اند. این نسخه همچنین حالت استاندارد Versus و حالت تمرین را اضافه می‌کند اما این تمام ماجرا نیست. Team Battle یک حالت قابل باز کردن است که در آن بازیکنان یک تیم ۳ نفره را انتخاب می‌کنند و می‌بینند که چه کسی بیشتر دوام می‌آورد. با این وجود، جذابیت اصلی در بخش World Tour Mode است که در آن بازیکنان می‌توانند شخصیت خود را با ارتقا ISM ها، پیشرفت‌ها و قدرت‌هایی که با تکمیل اهداف مختلف به دست می‌آیند، شخصی سازی کنند. در واقع، World Tour Mode در میان محبوب‌ترین بخش‌های تک‌نفره‌ی من در بازی‌های مبارزه‌ای کل تاریخ است. نسخه ژاپنی با دستگاه جانبی PocketStation نیز سازگار بود و به بازیکنان این امکان را می‌داد تا قدرت شخصیت‌های World Tour خود را با مجموعه‌ای از مینی‌گیم‌ها افزایش دهند. واضح است که از آنجایی که PocketStation هیچگاه خارج از ژاپن عرضه نشد، این قابلیت در نسخه‌ی بین‌المللی بازی هم حذف شده بود.

چیزی که بیشتر مردم نمی دانند این است که پورتی از این بازی برای سگا سَترن نیز وجود دارد که در ششم آگوست ۱۹۹۹ فقط در ژاپن منتشر شد و دقیقا همان محتوای اضافی نسخه پلی استیشن را داشت. با این وجود، به خاطر ۴ مگابایت رَم اضافی سترن، این نسخه دارای اسپرایت‌های بسیار بیشتر و زمان بارگذاری سریع‌تری است. علاوه بر آن، اویل ریو و گایل در این نسخه از ابتدا به فهرست اصلی شخصیت‌های بازی اضافه شدند. بخش «نبرد دراماتیک» هم گسترش یافت و همه‌ی شخصیت‌ها کمپینی را دریافت کردند که بتوانند با ترکیب‌های مختلف با حریفان بیشتر و متفاوتی نبرد کنند و حتی امکان مبارزه یک بخش کمپین مفصل همانند حالت آرکید وجود دارد که منحصر به همین نسخه‌ی سگا سترن است. نکته‌ی جالب دیگر این است که نسخه‌ی سترن دارای یک بخش جدید به نام «نبرد دراماتیک معکوس» (Reverse Dramatic Battle) بود که بازیکن در مقابل یک جفت از شخصیت‌های تحت کنترل CPU باید مبارزه کند. جای افسوس دارد که این نسخه‌ی در سراسر جهان منتشر نشد و حتی در اواخر دوران عمر سگا سترن در ژاپن عرضه شد و در زمره‌ی باز‌ه‌های نایاب این سیستم به حساب می‌آمد. حتی خود من هم تا چند سال پیش از واقعیت وجود چنین نسخه‌ای آگاه نبودم و مطمئنم افراد بسیاری هم مثل من از وجود این نسخه آگاهی نداشته‌اند.

البته، اینگونه نیست که سگا دارندگان غربی کنسول سترن را به طور کامل نادیده گرفته باشد. در ۸ ژوئیه سال ۱۹۹۹ – دقیقاً یک ماه قبل از عرضه‌ی نسخه‌ی سگا سترن – بازی «استریت فایتر زیرو ۳: سایکیو-ریو دوجو» (Street Fighter Zero 3: Saikyō-ryū Dōjō) برای کنسول دریم‌کست (Dreamcast) در ژاپن منتشر شد و نسخه‌ی بین‌المللی آن با نام استریت فایتر آلفا ۳: سایکیو دوجو (Street Fighter Alpha 3: Saikyo Dojo) در آمریکای شمالی و اروپا به انتشار رسید. نسخه‌ی کنسول دریم‌کست انیمیشن‌های بیشتری را از نسخه‌ی دستگاه‌های آرکید حفظ کرده بود و همچنین دارای تمام محتوای اضافی نسخه‌ی پلی‌استیشن بود و مانند نسخه‌ی سترن دو شخصیت گایل و اویل ریو را به فهرست اصلی شخصیت‌های بازی اضافه کرد. این نسخه‌ دارای زمان بارگذاری سریع‌تری نسبت به نسخه‌ی سترن بود اما از نظر نزدیکی گیم‌پلی به نسخه‌ی آرکید، دقت کمتری داشت. بخش World Tour از نسخه پلی‌استیشن اصلاح شده و نحوه‌ی پیشرفت و رابط کاربری آن را تغییر داده و به بازیکنان اجازه می‌دهد که I-ISM خود را با ویژگی‌های مختلف و ارتقاهای ISM سفارشی کنند تا بتوانند به‌صورت کامل شخصیت‌ها خود را سفارشی کنند. نسخه‌ی دریم‌کست همچنین یک بخش جدید به نام «حالت سایکیو» (Saikyo Mode) اضافه شده است، بخشی که در آن بازیکنان با یک شخصیت ضعیف با یک هوش‌مصنوعی قابل‌دانلود مبارزه می‌کنند تا بتوانند قدرت خود را اثبات کنند. بازیکنان همچنین می‌توانند با آپلود امتیازات بالای خود در این بخش، امتیازهای خود را به نمایش گذاشته و با دیگر بازیکنان رقابت کنند.

در ۱۵ فوریه سال ۲۰۰۱، این بازی دوباره تحت عنوان Street Fighter Zero 3: Saikyō-ryū Dōjō for Matching Service منتشر شد. این نسخه قابلیت بازی به‌صورت آنلاین را به‌صورت واقعی اضافه کرد. کپکام همچنین از نسخه دریم‌کست به عنوان پایه‌ای برای نسخه آرکید استریت فایتر آلفا ۳ استفاده می‌کند. در همان سال، Street Fighter Zero 3 Upper (نمایش‌ داده ‌شده به‌عنوان Street Fighter ZERO 3↑) بر روی سخت افزار NAOMI شرکت سگا – که خود مستقیماً بر اساس Dreamcast ساخته شده بود – منتشر کرد و در آن چند تغییر در متعادل‌سازی بازی و حضور شخصیت‌های اضافی از نسخه‌های کنسول و همچنین اضافه کردن امکان آپلود هر شخصیت سفارشی‌شده با قرار دادن یک VMU در اسلات کارت حافظه روی خود دستگاه، اعمال کرد.

صبر کنید، چیزهای بیشتری وجود دارد! سه‌گانه «پورت‌های آلفا در سخت‌افزارهای نینتندو به وضوح به اندازه کافی قدرتمند نیستند»، در نسخه‌ی Street Fighter Alpha 3 Upper برای گیم‌بوی ادونس (Game Boy Advance) هم صدق می‌کند. این نسخه هم توسط کراوفیش اینتراکتیو (Crawfish Interactive) در سال ۲۰۰۲ در ژاپن، اروپا و آمریکا شمالی منتشر شده است. همانند تلاش‌های قبلی آن‌ها در گیم‌بوی کالر (Game Boy Color)، آلفا ۳ پرو هم به طرز شگفت انگیزی روی این سخت‌افزار قابل‌بازی است و حتی توانسته راهی منطقی برای استفاده از ۶ دکمه‌ی مربوط به حمله در کنترلر ۴ دکمه‌ی گیم‌بوی ادونس پیدا کند. به شکلی که فشردن دو دکمه‌ی همزمان مشت یا لگد، باعث اجرای سومین حرکت مخصوص حمله می‌شود که مربوط به حمله‌ی سنگین می‌شود. بهتر از آن، زمان بارگذاری بازی هم چندان زیاد و قابل‌توجه نیست. نکته‌ی شگفت‌انگیز این است که این نسخه حتی به نحوی توانسته نسبت به نسخه‌ی پلی‌استیشن تعداد انیمیشن‌های بیشتری را برای شخصیت‌ها حفظ کند. با این وجود، بسیاری از استیج‌ها در این نسخه حذف شده‌اند. جنبه‌های صوتی بیشترین ضربه را در این نسخه وارد کرده است. علاوه بر فشرده‌سازی شدید، بسیاری از موسیقی‌ها و جلوه‌های صوتی حذف شده‌اند و حتی مواردی وجود داشت که نمونه‌های صوتی یا بالا یا پایین می‌رفتند یا در شخصیت‌های دیگر استفاده می‌شدند.

این بدان معنا نیست که این نسخه دارای ویژگی‌های اضافی نبوده است. همه ویژگی‌های اضافی و پاداش‌دهنده‌ی نسخه‌ی آرکید در این نسخه بازگشته است و همچنین شخصیت‌های اضافی نسخه‌های کنسول هم در آن حضور دارند– اگرچه دو شخصیت گایل و اویل ریو در این نسخه دوباره به شخصیت‌های مخفی قابل‌ باز شدن تبدیل شده‌اند و از ابتدا در فهرست اصلی شخصیت‌های بازی قرار ندارند. با این حال، این نسخه هم شخصیت‌های منحصر‌به‌فرد خود را به ترکیب اضافه می‌کند که شامل شخصیت‌های ایگل (Eagle) از استریت فایتر اصلی، ماکی (Maki) از فاینال فایت ۲ و یون (Yun) از استریت فایتر ۳ همگی در این نسخه حضور دارند. البته، همه آن‌ها مستقیماً از بازی Capcom vs. SNK 2 گرفته شده‌اند. ناگفته نماند که حضور یون باید از طریق توجیه‌های سفر در زمان توضیح داده می‌شد اما به هر حال این قابل‌توجه است که آن‌ها توانستند محتوای بیشتری را به بازی اضافه کنند. ارتقاهای بخش ISM Plus از حالت World Tour نیز برگشته‌اند و می‌توانند پس از اینکه قفل آن‌ها را باز کردید، در منوی گزینه‌ها فعال یا غیرفعال شوند. با اضافه‌شدن این موارد در کنار شباهت قابل تشخیص به بازی اصلی، این پورت فرسنگ‌ها از پورت‌های قبلی نینتندو در سری آلفا بهتر است.

بعد از آن خبری درباره‌ی پورت یا نسخه‌ی جدیدی از آلفا ۳ نبود تا اینکه در سال ۲۰۰۶ «استریت فایتر آلفا ۳ مکس» (Street Fighter Alpha 3 MAX) – یا همان‌طور که در ژاپن با نام Street Fighter Zero 3 Double Upper شناخته‌ می‌شد – برای کنسول دستی پلی‌استیشن پورتابل منتشر شد. از نظر محتوا، این کامل‌ترین نسخه‌ی موجود از استریت فایتر آلفا ۳ است. حتی شخصیت‌هایی که در نسخه‌ی گیم‌بوی ادونس معرفی شده‌ بودند، در این نسخه حضور دارند و همچنین ویژگی‌هایی نظیر خط داستانی در حالت آرکید هم به بازی اضافه شده است. علاوه بر آن، شخصیت «اینگرید» (Ingrid) از بازی Capcom Fighting Evolution به جمع شخصیت‌های اصلی قابل‌بازی اضافه شده است تا او در تصمیمی که تا به امروز موردبحث قرار گرفته، به دنیای بازی استریت فایتر وارد شود.

استریت فایتر آلفا ۳ مکس تمامی حالت‌ها و بخش‌هایی را که در پورت‌های کنسولی قبلی آلفا ۳ وجود داشتند – حتی بخشی مثل «نبرد دراماتیک معکوس که فقط در نسخه‌ی سترن وجود داشت – در خود گنجانده است اما چند بخش جدید را هم اضافه کرده است. Variable Battle به بازیکنان این امکان را می دهد که یک مسابقه تگ (Tag) دو به یک در برابر یک حریف انجام دهند. همچنین حالت دیگری به نام ۱۰۰ Kumite وجود دارد که بازیکنان را در برابر ۱۰۰ حریف در مسابقات تک راند قرار می‌دهد. این نسخه همچنین دارای توانایی مبارزه با سایر بازیکنان با استفاده از اتصال Wi-Fi داخلی داخلی کنسول پی‌اس‌پی (PSP) است. متأسفانه، بازی از چند مشکل کنترلی رنج می‌برد اما این مشکلات بیشتر ناشی از خود کنسول PSP و به‌خصوص نسخه‌های اولیه آن است و نه چیز دیگری. با این حال، بیشتر طرفداران این سری که لزوماً به دنبال یک پورت کاملاً مشابه نسخه‌ی آرکید نیستند، سال‌ها است که امیدوار به عرضه‌ی مجدد استریت فایتر ۳ آلفا مکس هستند، عمدتاً به این دلیل که این نسخه از نظر گستردگی محتوا بهترین است.

سال ۲۰۰۶ یک سال بسیار مهم برای سری بازی استریت فایتر آلفا بود. چند ماه پس از اینکه استریت فایتر آلفا ۳ مکس عرضه شد، بازی «استریت فایتر آلفا آنتالوژی» (Street Fighter Alpha Anthology) برای کنسول پلی‌استیشن ۲ به انتشار رسید. این یک مجموعه کامل بود که شامل پورت‌هایی دقیق و نزدیک به نسخه‌ی دستگاه‌های آرکید از بازی‌های استریت فایتر آلفا، آلفا ۲، آلفا ۲ گلد و آلفا ۳ را در یک مجموعه جمع و آن را ارائه کرده بود. علاوه بر این، هر یک از این بازی ها دارای حالت های Versus، Survival و Dramatic Battle هستند. شخصیت کَمی هم به در این مجموعه به نسخه‌ی آلفا ۲ گلد اضافه شده و به‌عنوان یک شخصیت قابل‌بازی در همه‌ی بخش‌های حضور دارد و حتی یک خط داستانی و پایان منحصربه‌فرد در بخش آرکید دریافت کرده است. Super Gem Fighter Mini Mix – که هم در ژاپن و هم در نسخه خانگی غربی آن بیشتر با نام Pocket Fighter شناخته می‌شود – یک کراس‌اوور کمدی برای دستگاه CPS2 است که با شخصیت‌های فوق العاده تغییر شکل یافته از بازی‌هایی نظیر Street Fighter، Darkstalkers و حتی Red Earth تشکیل شده است. برای تکمیل شدن مجموعه استریت فایتر آلفا آنتالوژی، Super Gem Fighter Mini هم در آن گنجانده شده است. حتی نسخه‌ی Street Fighter Alpha 3 Upper هم به‌عنوان یک بازی مخفی در این مجموعه قرار دارد که پس از تمام کردن بخش داستانی استریت فایتر آلفا ۳، باز می‌شود.

همچنین یک منوی مخفی تنظیمات وجود داشت که به بازیکنان اجازه می‌داد به نسخه‌های خاصی از هر بازی دسترسی داشته باشند و حتی به آن‌ها اجازه می‌داد تا با فعال یا غیرفعال کردن ویژگی‌های خاصی از این نسخه‌ها، نسخه‌های سفارشی خود را ایجاد کنند. نسخه‌ی ژاپنی بازی که با نام Street Fighter Zero: Fighters’ Generation منتشر شد، بازی‌هایی اضافه‌ای را هم در خود قرار داده بود که شامل دو بازی زیرو ۲ و زیرو ۲ آلفا می‌شود که به‌صورت پیش‌فرض در بازی حضور داشت و همچنین در این بازی یک نسخه‌ی سازمان‌دهی شده از هردوی آن‌ها قابل باز شدن بود. با این حال، محتوای این نسخه‌های اضافی تقریباً به صورت پیش‌فرض در نسخه‌های غربی هم موجود بودند و در واقع تاثیر مخربی بر محتوای هر دو نسخه نداشتند.

با این حال، نسخه‌ی آنتالوژی یک بازی مخفی دیگر را هم در خود قرار داده بود. اگر بخش آرکید تمام بازی‌های موجود در آنتالوژی (از جمله Super Gem Fighter و SFA3 Upper) را تمام می‌کردید، بازی «هایپر استریت فایتر آلفا» (Hyper Street Fighter Alpha) برای شما باز می‌شد. این بازی همچون بازی «هایپر استریت فایتر ۲»، به شما اجازه می‌داد که بین شخصیت‌های هرکدام از نسخه‌های مختلف موجود در سری آلفا انتخاب کنید و آن‌ها را در مقابل یکدیگر قرار دهید. البته، هایپر استریت فایتر آلفا فقط شامل یک حالت Versus دونفره و یک بخش تمرینی بود اما همین هم در عمل یک طرح بسیار شگفت‌انگیز بود. رابط کاربری این بازی بیشتر مبتنی بر آلفا ۳ طراحی شده بود اما دارای چندین ویژگی اضافی بود. ISM های کاملاً جدید به بازی اضافه شدند و موسیقی متن آن نه‌تنها کل سه گانه استریت فایتر آلفا، بلکه بازی های قبلی مانند استریت فایتر آلفا و فاینال فایت را نیز در بر می‌گرفت.

پس از آن، هیچ نسخه‌ی دیگری از استریت فایتر آلفا منتشر نشد تا اینکه مجموعه‌ی سی‌امین سالگرد سری بازی استریت فایتر در سراسر جهان عرضه شد و در آن سه نسخه‌ی شبیه‌سازی‌شده کم‌نقص این بازی گنجانده شده است که در آن استریت فایتر آلفا ۳ دارای قابلیت بازی به‌صورت آنلاین است. نکته‌ی جالب و کوچکی را اخیراً متوجه شده‌ام. ظاهراً کپکام در ابتدا می‌خواست نسخه بازسازی شده آلفا ۳ را بسازد تا اینکه دیوید سیرلین (David Sirlin) آن‌ها را متقاعد کرد تا نسخه بازسازی شده Super Street Fighter II Turbo را بازسازی کنن. با توجه به اینکه HD Remix چگونه از آب درآمد، شاید بتوان گفت آلفا ۳ از یک گلوله و تهدید جاخالی داده است.

به این ترتیب، روایت مفصل من درباره‌ی تاریخچه‌ی سری «استریت فایتر آلفا» به پایان رسید، مگر اینکه کپکام بخواهد روزی نسخه‌ی دیگری از این سری عرضه کند. من صادقانه از اینکه این بخش چقدر طولانی شد، شگفت‌زده شدم. فکر می‌کنم حتی بیشتر از آنچه تصور می‌کردم به این بازی‌ها علاقه داشته باشم. دفعه بعد، به سراغ بازی‌های استریت فایتر ۳ و نسخه‌های مختلف آن و تأثیراتی را که چه در کوتاه‌مدت و چه در بلندمدت بر کل این مجموعه بازی گذاشتند، خواهم رفت و تاریخچه‌ی آن را روایت خواهم کرد.

منبع:Retronaissance.wordpress.com