به نقل از دیجیکالا:
هنوز برخی کاربران با دوربین‌های ۱۰۸ مگاپیکسلی کنار نیامده‌اند ولی حالا باید خود را برای مواجهه با فراگیری دوربین ۲۰۰ مگاپیکسلی آماده کنیم. ماه‌ها قبل سامسونگ از چنین سنسوری رونمایی کرد و به تازگی شرکت Omnivision هم چنین سنسوری را توسعه داده است. با توجه به اینکه احتمالا گلکسی S23 اولترا از دوربین ۲۰۰ مگاپیکسلی استفاده می‌کند، خیلی زودتر از حد انتظار شاهد فراگیری چنین دوربین‌هایی خواهیم بود. اما آیا باید این ترند را بپذیریم یا اینکه نگران چنین روندی باشیم؟ در ادامه به این موضوع می‌پردازیم.
چرا باید دوربین ۲۰۰ مگاپیکسلی را بپذیریم؟
اول از همه بهتر است به نکات مثبت قضیه اشاره کنیم. سنسور ۲۰۰ مگاپیکسلی یعنی حجم عظیمی از اطلاعات را می‌تواند ثبت کند و شرکت‌های Omnivision و سامسونگ بارها تاکید کرده‌اند که چنین چیزی منجر به افزایش رزولوشن و جذابیت عکس‌ها و ویدیو‌ها می‌شود. با این حال، واقعیت این است که برای ویدیو‌های ۸K به سنسور ۳۳ مگاپیکسلی نیاز داریم و از سوی دیگر با وجود تبلیغات گسترده، عکس‌های ۲۰۰ مگاپیکسلی هم شفافیت و کیفیت عجیب و غریبی نخواهند داشت.
بنابراین رزولوشن مهم‌ترین نکته‌ی قوت این سنسور‌ها محسوب نمی‌شود. از طرف دیگر، باید به قابلیت‌های آن‌ها نگاهی بیندازیم. به عنوان مثال، قابلیت ترکیب پیکسل‌ها یکی از ویژگی‌های مهم چنین سنسور‌هایی به حساب می‌آید. Omnivision و سامسونگ هر دو برای سنسورهای ۲۰۰ مگاپیکسلی خود قابلیت ترکیب ۴ و ۱۶ پیکسل مجاور را ارائه می‌دهند. همانطور که احتمالا می‌دانید، با این فناوری اندازه‌ی پیکسل‌ها به طور مجازی افزایش پیدا می‌کند. اگرچه توانایی جذب نور این پیکسل‌ها به اندازه‌ی پیکسل‌هایی که در واقعیت چنین اندازه‌ای دارند نیست، اما در هر صورت نمی‌توانیم بهبود کیفیت عکس و فیلمبرداری در محیط‌های کم‌نور با بهره‌گیری از این روش را کتمان کنیم. همچنین این سنسورهای جدید در زمینه‌ی فوکوس خودکار هم حرف زیادی برای گفتن دارند.
رزولوشن‌های بالاتر همچنین به پهنای باند بالاتر برای انتقال داده‌ها به تراشه‌ی گوشی نیاز دارند و می‌توان از این پهنای باند برای خروجی گرفتن رزولوشن کمتر با نرخ فریم بالاتر استفاده کرد. به عنوان مثال، سنسور OVB0A شرکت Omnivision می‌تواند ۲۰۰ مگاپیکسل با سرعت ۸ فریم در ثانیه، ۵۰ مگاپیکسل با سرعت ۳۰ فریم در ثانیه، یا ۱۲.۵ مگاپیکسل با سرعت ۱۲۰ فریم بر ثانیه را با کمک ترکیب پیکسل‌ها تحویل دهد. این یعنی بدون نیاز به بهره‌گیری از نرم‌افزارهای خاص، سنسور موردنظر قادر به ارائه‌ی خروجی ۸K با سرعت ۳۰ فریم در ثانیه و ۴K با سرعت ۱۲۰ فریم در ثانیه است. همچنین عکاسی پشت سر هم با رزولوشن مناسب هم امکان‌پذیر می‌شود.
در زمینه‌ی HDR، فریم‌ریت و میزان داده‌ی دریافتی اهمیت بسیار زیادی دارند. به عنوان مثال سنسور Omnivision می‌تواند ویدیو‌های ۴K مبتنی بر ۶۰ فریم در ثانیه را با دو نوردهی مختلف قرار گرفته روی هم ارائه کند تا ویدیو‌های HDR جذاب‌تری ضبط شود. البته باید خاطرنشان کنیم این مشکلات توسط سنسورهای سریع‌تر مبتنی بر رزولوشن پایین‌تر هم برطرف می‌شوند.
چرا باید نگران دوربین ۲۰۰ مگاپیکسلی باشیم؟
مانند تمام تکنولوژی‌ها، در کنار مزایا تعدادی عیب و مشکل هم وجود دارد. مهم‌ترین مشکل دوربین‌های ۲۰۰ مگاپیکسلی مربوط به اندازه‌ی کوچک پیکسل‌های موجود در سنسور آن‌ها است. برای یادآوری باید بگوییم که هرچقدر سنسور کوچک‌تر باشد، نویز تصاویر بیشتر می‌شود و گستره دینامیکی هم کاهش پیدا می‌کند.
اگرچه فناوری ترکیب پیکسل‌ها تا حدی این مشکل را برطرف می‌کنند، اما همچنان برخی دیواره‌های سلولی بین پیکسل‌ها بخشی از نور را مسدود می‌کنند. به زبان ساده، پیکسلی که بدون استفاده از الگوریتم‌های نرم‌افزاری ۲.۲۴ میکرومتر اندازه دارد، نسبت به پیکسلی که با فناوری ترکیب پیکسل‌ها چنین اندازه‌ای دارد، می‌تواند نور بیشتری جذب کند. از سوی دیگر، باید به اهمیت لنزها اشاره کنیم. لنزهای استفاده شده برای دوربین ۲۰۰ مگاپیکسلی باید طوری مورد استفاده قرار بگیرند تا از تمامی رزولوشن ارائه شده توسط سنسورهای ۲۰۰ مگاپیکسلی استفاده کنند.
به همین خاطر با وجود اینکه تمام شرکت‌ها خواستار بهبود کیفیت ویدیو در محیط‌های کم‌نور هستند، چنین روندی در تضاد با این خواسته-به‌خصوص برای رزولوشن ۴K و ۸K-است. یکی از ویژگی‌های مهم سنسور دوربین، اندازه‌ی آن است. باید خاطرنشان کنیم سنسورهای ۲۰۰ مگاپیکسلی نسبت به سنسورهای غول‌پیکر فعلی که مورد استفاده قرار می‌گیرند، اندازه‌ی بزرگ‌تری ندارند. در حال حاضر برخی گوشی‌ها از سنسور دوربین ۱ اینچی یا در اندازه‌ای در همین حدود استفاده می‌کنند که برای گوشی‌های هوشمند، اندازه‌ی بسیار بزرگی محسوب می‌شود. بنابراین صرف استفاده از رزولوشن بیشتر، بسیاری از مشکلات و چالش‌ها را برطرف نمی‌کند.
در زمینه‌ی دوربین گوشی فناوری‌های جذابی در دست توسعه قرار دارد که می‌توانند مشکلات مهمی را برطرف کنند. به عنوان مثال می‌توانیم به بهره‌گیری سونی اکسپریا ۱ مارک ۴ از دوربین پریسکوپی مبتنی بر فاصله کانونی متغیر اشاره کنیم. به لطف این مشخصه، یک سنسور و یک لنز می‌توانند انعطاف‌پذیری بیشتری ارائه دهند. شرکت‌هایی مانند گوگل و اوپو هم بودجه‌ی زیادی را برای توسعه‌ی چیپ‌های پردازش تصویر اختصاصی کنار گذاشته‌اند تا دوربین موجود در گوشی‌های آن‌ها، از نظر پردازش تصویر حرف بیشتری برای گفتن داشته باشد. همچنین باید به پیشرفت در حوزه‌ی الگوریتم‌های پردازش تصویر هم اشاره کنیم که روز‌به‌روز هوشمندتر می‌شوند.
در نهایت چه دوست داشته باشیم یا نه، در آینده‌ی نزدیک تعداد گوشی‌های مبتنی بر دوربین ۲۰۰ مگاپیکسلی به طور قابل توجهی افزایش پیدا می‌کند. با توجه به شواهد موجود، به نظر می‌رسد این سنسور‌ها عمدتا برای ایجاد سروصدا و تبلیغات مورد استفاده قرار می‌گیرند و قرار نیست کیفیت عکس‌ها و ویدیو‌ها را به طور معنادار و محسوسی ارتقا بدهند. در این بین، ما همچنان چشم‌انتظار دیگر پیشرفت و بهبود‌ها در حوزه‌ی عکاسی موبایل هستیم.
منبع: Android Authority